Czwarta i piąta dekada XIX wieku były dla Europy okresem nieprzerwanego pokoju. Po klęsce Powstania Listopadowego oraz ruchów rewolucyjnych w środkowej i północnej Italii, od jesieni 1831 roku, na starym kontynencie nie toczyły się żadne większe działania wojenne. Od czasu do czasu wybuchały wprawdzie niepokoje na Półwyspie Pirenejskim, a na południowo-wschodnich krańcach Europy trwał podbój Kaukazu przez wojska carskie, dochodziło do napięć wokół tzw. kwestii wschodniej w związku z rywalizacją wielkich mocarstw w Turcji, Egipcie i na Półwyspie Bałkańskim, jednak nawet największy kryzys 1840 roku, grożący wybuchem wojny europejskiej, został szczęśliwie zażegnany.