Zzasada władztwa daninowego w konstytucji RP z 1997 r.

Konstytucja RP z 1997 r. nie jest pierwszą w dziejach polskiego konstytucjonalizmu ustawą zasadniczą traktującą o władztwie daninowym. Już bowiem Konstytucja marcowa z 1921 r. w art. 92 przewidywała obywatelski obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych. Bez wątpienia jednak obecna regulacja jest pełniejsza. Obejmuje bowiem nie tylko samą powinność, ale także przesądza sposób jej konkretyzacji, eksponując przy tym szczególną, podlegającą ochronie, pozycję jednostki. Z tekstu i kontekstu Konstytucji wynika, iż unormowanie to pretenduje do miana zasady, której kwintesencją jest funkcja gwarancyjna wobec poprawności daninowej legislacji dzięki stosowaniu odpowiedniej procedury. Interesujący jest ponadto substancjonalny zakres owego konstytucyjnego unormowania, orientowany prima facie interdyscyplinarnie. Nie rejestruje tego dostatecznie stan piśmiennictwa. Daniny są badane najczęściej jako kategoria prawa podatkowego. Nauka prawa konstytucyjnego jedynie incydentalnie uwzględnia tytułową zasadę w odniesieniu do problemu wyłączności ustawy. Stanowiło to sui generis inspirację do uczynienia władztwa daninowego przedmiotem tej pracy.