A gdy znów się spotkamy recenzja

Do czytania powieści Kristin Harmel "A gdy znów się spotkamy" zasiadałam z rezerwą. Początkowo myślałam, że będzie to historia o kobiecie i Niemcu, jakich mnóstwo na rynku wydawniczym, a w których tak wiele naiwności i niedopracowania. Tymczasem dostałam świetną historię, która niesie w sobie sporo treści, a większość wątków zmusza człowieka do głębszych przemyśleń. Było mi również dane dowiedzieć się o tym, iż w Stanach Zjednoczonych w czasie wojny funkcjonowały obozy dla niemieckich jeńców. Być może kiedyś o tym słyszałam, ale albo mi to umknęło, albo nie miałam okazji, żeby zgłębić ten temat. Myślę, że sporo Amerykanów też tego nie wie, podobnie jak nie znała tego faktu Emily - główna bohaterka.

Miłość, rodzina, nienawiść, rasizm, macierzyństwo, tacierzyństwo, złe decyzje, tęsknota, przebaczenie - to tylko niektóre z problemów, jakie pojawiają się w powieści. Najważniejsza wydaje się być w tym wszystkim rodzina, wokół której krążą powieściowe wątki. Rodziną się jest pomimo decyzji podjętych przez nas, ale i tych podjętych bez naszej wiedzy i zgody. Autorka pokazuje nam jak ważne jest dochodzenie do prawdy, mówienie sobie tej prawdy, wyrażanie swoich uczuć, a wreszcie podnoszenie się po każdym upadku i nie oglądanie się wstecz. Umiejętność zrozumienia postępowania drugiej osoby to także ważna cecha człowieka, którą powinien często się wykazywać. Doskonałym przykładem jest Emily i jej stosunek do ojca w momencie, kiedy spotyka się z nim w trakcie poszukiwań autora obrazu jej babci Margaret. Ojciec Emily to jeden z moich ulubionych bohaterów w książce, to bardzo mądry człowiek, który pomimo swego błędu z przeszłości, potrafił cierpliwie czekać na zrozumienie córki, a przede wszystkim pomógł jej w pewnym stopniu zrozumieć siebie.

Książkę czyta się w napięciu, z oczekiwaniem na to, co dalej. Jesteśmy podekscytowani rozwojem wypadków, plastycznością opisów, zgrabnymi dialogami. Pod koniec pojawiają się emocje wzbudzające w nas uczucie żalu, a nawet wyciskające z naszych oczu łzy. Te sceny to pierwsza i zarazem ostatnia rozmowa telefoniczna Petera i Margaret, odwiedziny Emily u ojca w szpitalu i wreszcie ostatni akt powieści: spotkanie Emily z córką.

Bardzo lubię, gdy w powieściach przeszłość przenika się z teraźniejszością. Autorka robi to niezwykle umiejętnie, przez co akcja toczy się rytmicznie, bez drastycznych przeskoków. Dodatkowo poszukiwania Emily są jak dziennikarskie śledztwo (bohaterka jest dziennikarką), wspólnie z nią krok po kroku odrywamy tajemnicę tego, co zadziało się wokół Margaret i Petera. Styl Kristin Harmel również przypadł mi do gustu, ma w sobie jakąś impresjonistyczną lekkość, i oto na mojej liście lektur pojawiły się kolejne tytuły do przeczytania.