Opowieść dla przyjaciela recenzja

" Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc "

Od lat jestem zakochana w Halinie Poświatowskiej. Nikt nie dotyka mojej duszy tak subtelnie jako ona. Arcydzieło w każdy calu. Za każdym razem gdy wracam, jest inaczej. Każde słowo, uczucie. Powtarza się jedynie zachwyt. Na skołatane nerwy, na niewysuszone łzy. Jeszcze więcej emocji.
Jej twórczość to liryzm, kunszt słowa, artyzm. Ta opowieść Haliny o samej sobie do najłatwiejszych też nie należy. Wymaga skupienia, kontrolowanej uwagi, żeby wyczytać z jej życia cały ból między linijkami tekstu. Żeby spojrzeć w istnienie. Przede wszystkim historia miłości i choroby, które się nie wykluczyły. Historia walki o każdy oddech- ten dosłowny i metaforyczny. Świadomość śmierci, która popychała ku istnieniu. Garnęła główną bohaterkę ku życiu. Pozwalała jej smakować go wszystkimi zmysłami, co doskonale odbije się w poezji Poświatowskiej. Wreszcie opowieść o życiu, którego śmierć nigdy nie zabiła.
Niezwykle trudna, czuła, tkliwa. Po prostu Hasia!
Nie da się tego oddać dobrze słowami, one kłamią i zawodzą. Trzeba przeczytać i przeżyć samemu. Zwłaszcza dla ludzi wrażliwych, a może wręcz przeciwnie. Może na rozbudzanie emocji tych, którzy trzymają je w ukryciu. To każdemu pozostawiam do rozważenia. Ile w nas emocji, ile w nas uczucia, ile uczucia w " Opowieści do przyjaciela" , ile uczucia w życiu naszym i w życiu autorki.

" Życie nie pozwalało się przekreślać. karmiło nadzieją najbardziej woskowe z postaci ludzkich. Tam, gdzie unosiły się ręce, uchylały powieki i usta szeptały prośby lub skargi-było życie. "