Aleja Bzów recenzja

Z Polską prozą jest u mnie tak, że zamiast czytać ją tonami, cenić i chwalić, to ja sięgam sporadycznie, tylko w określonych gatunkach i na tym moja przygoda się kończy. A może się jednak pewnego dnia okazać, że i dobre czytadełko znaleźć można pośród polskich powieści.

Izabela to młoda warszawianka, niedługo dobiegająca trzydziestki dziennikarka, która ubiega się o awans idąc z konkursy z młodą i frywolną stażystką Martą, której zasady fair play są obce. Pewnego dnia współlokatorka oznajmia, że wyjeżdża w poszukiwaniu lepszego życia, a babcia informuję, że jakiś gburowaty dziedzic wykupił ich pałacyk przy "Alei bzów" i zamierza z niego zrobić hotel. Całe życie staje młodej kobiecie na głowie do momentu, gdy poznaje Monikę, sąsiadkę z tego samego piętra i jej chorą córeczkę Oliwię. W pewnym momencie bohaterka uświadamia sobie, że na świecie są inne, ważniejsze problemy od jej własnych.

Powieść to typowo kobieca, chociaż nie twierdzę, że jest naszpikowana rozczulającymi opisami, "achami i ochami" na dziesięć stron, a 3/4 powieści to rozważania bohaterki "być albo nie być". Co to to nie! Ta cała kobiecość schodzi na plan poboczny w obliczu problemów i bolączek, z jakimi ludzie muszę się borykać. W sumie to najbardziej mi się podobało - zatrzymanie się bohaterki w pewnym momencie życia i przewartościowanie tego, czym sobie głowę zaprząta. Zupełnie inaczej człowiek funkcjonuje, kiedy cały jego świat nie składa się wyłącznie z niego, ale jeszcze kilku innych osób i ich zmartwień.

To co działa jeszcze na korzyść historii to fakt, że sama akcja jest taka realna - na co dzień słyszymy podobne sytuacje czy to nasi przyjaciele odkrywają sens swojego istnienia. Wszystko to sprawia, że powieść staje się bliższa czytelnikowi a zarazem bardziej interesująca. Bo nie oszukujmy się - każdy lubi szczęśliwe zakończenia. Więc z strony na stronę tylko czeka na wyjaśnienie pogmatwanej sytuacji i zniknięcie tych parszywych osób. Jak i w życiu tak się nie da, ale i tak czyta się fajnie!

Generalnie podobało mi się, wciągnęłam się i mam nadzieję, że to nietypowe niewyjaśnienie pod koniec zwiastuje jakiś ciąg dalszy, bo to dobry kawałek prozy jest.