Pacjentka recenzja

Gabinet psychoterapii był małym, wąskim pomieszczeniem na planie prostokąta; pustym jak więzienna cela albo jeszcze bardziej. W zamkniętym oknie nic nie wisiało. Jaskraworóżowe pudełko chusteczek higienicznych na stoliku wprowadzało fałszywie wesołą nutę – pewnie tutaj powstała Indira. Nie wyobrażałem sobie, żeby Christian podsuwał pacjentkom chusteczki.

Wróciłem do domu wykończony. Siłą zwyczaju chciałem zapalić światło w przedpokoju, mimo że żarówka się przepaliła. Mieliśmy ją wymienić, ale ciągle zapominaliśmy. Od razu się zorientowałem, że Kathy nie ma. Było zbyt cicho, a ona nie potrafiła siedzieć w ciszy. Nie była hałaśliwa, ale jej świat obfitował w dźwięki – rozmowy telefoniczne, recytowanie tekstu, oglądanie filmów, śpiewanie, nucenie, słuchanie muzyki zespołów, o których nigdy nie słyszałem. A teraz w mieszkaniu panowała grobowa cisza.