Baśniobór recenzja

Od zawsze miałam awersję do młodzieżowej fantastyki. Nie mówię tutaj o młodzieży powyżej 15 lat. Mam na myśli wiek powyżej 9 roku życia. Kiedy dostałam możliwość przeczytania i zrecenzowania serii "Baśniobór", stwierdziłam — dlaczego nie? Tak więc chwyciłam od razu za pierwszy tom. Czy serio w każdym z nas jest małe dziecko? Moje chyba bardzo głęboko. Kendra wraz ze swoim młodszym bratem Sethem, zostają zawiezieni samochodem do swoich dziadków, których bardzo rzadko widzą. Miejsce, gdzie stoi ich dom jest na całkowitym odludziu — co z kolei przeraża dzieci. Jak się dzieci szybko dowiadują, ich dziadkowie są strażnikami Baśnioboru — miejscem, gdzie żyją przeróżne magiczne stworzenia. Te dobre i te bardzo mroczne. Dodatkowo las skrywa niejedną tajemnicę, która dla normalnego śmiertelnika jest bardzo niebezpieczna. Jak sobie z tym poradzą dzieci? Czy wakacje u dziadków to był dobry pomysł? Co czeka ich,w ciemnym i pełnym magicznych stworzeń, w lesie? Zacznę od wyglądu okładki. Na początku byłam mega zachwycona. Kolorowa, magiczna i po prostu piękna okładka. Moja radość zdawała się coraz mniejsza, gdy zauważyłam, że złote litery przy najmniejszym dotyku po prostu się ścierają. Przykre, bo przez to, cała okładka traci swój urok. Dodatkowo nie jestem zachwycona, że opinię o książce podaje się na samym przodzie. Psuje to całą kompozycję. Czas na najważniejszą część. Bohaterowie. Co wieczór czytam swojej córce książkę z różnymi bohaterami. Jedni są lepsi, drudzy gorsi. Co do TYCH dzieciaków mam mega mieszane uczucie. Na początek warto wziąć pod uwagę, że to są DZIECI, nie młodzież, ale DZIECI. Mają około 11 lat. Kendra to spokojna i bardzo mądra dziewczynka. Słucha się starszych i jest niesamowicie ciekawa otaczającego jej świata. Szkoda, że tego samego nie mogę powiedzieć o jej młodszym bracie. Seth był dla mnie mega nieznośny. Tak męcząca postać, że momentami chciałam, by w magiczny niewyjaśniony sposób po prostu umarł. Wiem, to brzmi bardzo tragicznie, ale tak jest. Ja rozumiem, że chłopiec jest mega ciekawy co skrywa las. Rozumiem, że człowiek może popełnić jeden czy nawet dwa takie same błędy. Jednak on ciągle robi coś, czego mu nie wolno. Za każdym razem jak widzi, jakie skutki są tego, zaczyna płakać i udawać niewinnego. Jak traktuje go wtedy otoczenie? Wmawiają chłopcu, że to nie jego problem! Wiec chłopiec dalej robi swoje. Gdyby nie on, nie byłoby większości rzeczy, które w książce się pojawiły.