Blizna recenzja

Przemysław Żarski znowu to zrobił. Napisał kryminał, który czyta się jednym tchem. Bez nadmiernego brutalizmu i wulgaryzmów. „Ślad” jest kryminałem dobry. Bardzo dobrym. „Blizna” - genialnym.

W noworoczny poranek, w starej stodole należącej do Błażeja Urygi, odnalezione zostają zwłoki młodej kobiety. Kilka kilometrów dalej, w środku lasu dochodzi do wypadku, w którym poszkodowany zostaje właśnie Uryga. W jego rozbitym samochodzie budzi się młoda kobieta.

Jej wygląd świadczy o tym, że wiele przeszła, jednak niczego nie pamięta. Czy Uryga dopuścił

się zbrodni? Czy przesyłka, zawierająca wycinek ludzkiej skóry i dane komisarza Krefta

ma związek z tą sprawą? Na te, i inne pytania odpowiedzi będzie szukał zespół policjantów

pod wodzą komisarza Roberta Krefta.

„Wspomnienia wypalały go od środka, tkwiły w sercu i w pamięci niczym blizna.”

Kryminalna historia dziejąca się współcześnie (styczeń 2018 roku) ma swoje źródło w przeszłości (sierpień 1995 roku). Przeszłość łączy z teraźniejszością osoba komisarza Krefta. Przemysław Żarski pięknym, literackim językiem opowiedział historię o tym jak traumatyczne przeżycia z przeszłości wpływają na teraźniejszość. Kształtują człowieka i determinują jego życiowe wybory. „Błędy, które popełniamy, są niczym utrwalone na skórze blizny. Nawet jeśli zdołamy je ukryć, wciąż tkwią w świadomości innych jak drzazgi.”

Demony przeszłości nie pozwalają o sobie zapomnieć nie tylko komisarzowi, ale również jego ojcu. „Śmierć mamy go zmieniła, zobojętniła, pozbawiła pasji, którą zarażał wszystkich dookoła. Stracił ostatnią wartość w życiu, kogoś, kto stawiał go do pionu i prowadził przez życie za rękę.”

Przemoc fizyczna, której doświadczył w dzieciństwie inny z bohaterów również wpłynęła na jego dalsze życie. Na jego przykładzie ukazuje również Żarski jak cienka i krucha jest granica pomiędzy katem i ofiarą. „ […] bity przez ojca i rówieśników. Zamknął się w sobie, schował pod maską obojętności, z ofiary przeistoczył w kata. Granica jest bardzo krucha, przypomina spękany lód. Gdy wkroczymy na taflę, nie ma już odwrotu. Idziemy na dno.”„Granice się zacierają. Ofiara i kat mogą zamienić się rolami.”

W swojej historii przemycił też Żarski kilka przemyśleń na temat przemijania, starości i śmierci.

„Starość odziera człowieka z godności, pozbawia go sił i stawia bezbronnego, nagiego przed zwierciadłem, w którym odbijają się nasze porażki, lęki, słabości. Odbiera ze złudzeń, gubi pewność siebie.”

„Świat nie zatrzymuje się z powodu czyjejś śmierci. Kręci się dalej, mimo wciskanych w szprychy badyli. Nie zwalnia nawet na sekundę.”

„Przychodzimy na świat sami i sami go opuszczamy; otoczeni amuletami, pozbawieni nadziei, zlęknieni i nadzy. Wstyd podąża za nami do końca.”

Książka, do której z całą pewnością będę wracać. O której można pisać i rozprawiać godzinami. Historia, w której za każdym razem odkrywa się coś nowego. Refleksyjna, głęboko poruszająca i niezwykle mądra.