Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika recenzja

Jak zapewne większość z Was marzyłam o pisaniu. Uważałam, że zarabianie poprzez ową czynność to fenomenalna sprawa. Jednak zawsze brakowało mi pewności siebie i czasu. Bazgrałam w zeszycie swoje pierwsze opowiadania, by po (zbyt) krótkim czasie tracić zapał.
Powróciła „stara, złota myśl”: skończ to jak najszybciej, będziesz miała to z głowy. Tak, moi drodzy, tę „mądrość życiową” w głowie miałam od niepamiętnych czasów. Nie byłam jedną z tych uczennic, co to pilnie i starannie pisywała wypracowania. Nie. Ja zawsze musiałam zrobić to jak najprędzej, przed wszystkimi w klasie. Nieważne, że oddawałam chłam na tróję z mnóstwem błędów, byłam zadowolona, gdy dziesięć minut przed czasem oddawałam ów chłam jako pierwsza. (Już później głupi uśmieszek mi schodził, gdy dostrzegałam ocenę, ale to już inna sprawa).
Więc jeśli masz, choć odrobinę talentu, cierpliwości i samodyscypliny, to pisz, ale najważniejsze, to kochaj pisanie. Bo bez tego przez samą myśl: „zawód pisarza to fantastyczna rzecz” – daleko nie zajedziesz.

Wstęp może troszkę przydługi, ale chciałam być uczciwa już na wstępie. Czytałam tylko jeden poradnik pisania i porównując ten Kinga, to tamten wydawał się nudny jak książka telefoniczna. Dla jasności: nie zamierzam wziąć się za pisanie, nie mam talentu, cierpliwości, a pisanie dla mnie to mordęga, ale przeczytałam tę książkę, bo to King, jasne? A ja tego pana przeczytałabym nawet paragony, gdyby to sam wystukał. Więc czytam i dokonuję przełomowego odkrycia – Stephen King to nie tylko fenomenalny pisarz, ale także nauczyciel. Autor z dystansem i humorem ukazuje nam proces tworzenia pisarza. Przytacza nam mnóstwo przykładów, uczy gramatyki i udziela złotych rad. Serio, jak na poważnie marzy Wam się kariera w tym zawodzie, to sięgnijcie po tę książkę.

„Jak pisać pamiętnik rzemieślnika” to nie tylko poradnik dla przyszłych pisarzy, ale także krótka autobiografia Kinga. Poznajemy Stevie’ego od maleńkiego; przechodzimy z nim przez liczne zapalenia, by dalej wgłębić się w niesławną przygodę z trującym bluszczem, oraz na sam koniec zapoznać się z miłością do używek. Dzięki tej książce mogłam również lepiej poznać myśli, jakie towarzyszyły autorowi podczas tworzenia znanych dzieł, takich jak: „Bastion”, czy „Carrie”. Więc jak widzicie, także dla wiernych fanów Kinga. Polecam!