Sapiens. Od zwierząt do bogów recenzja

Yuval Noah Harari po raz kolejny zaprasza nas do świata...ludzi. Tak właśnie. Najbardziej znany, najbardziej nam spowszedniały ze światów- nasz własny, okazuje się być niczym innym jak baśniową opowieścią płynącą przez wieki, której sensu tak często nie dostrzegamy. Przyzwyczajeni do spoglądania na życie z perspektywy kilkudziesięciu pełnych okrążeń Ziemi wokół Słońca, które składają się na całość naszego życia, nie spostrzegamy nawet, że umyka nam szerszy obraz. Nauczeni zaglądać w głąb człowieka, którym jesteśmy, nie potrafimy przyjrzeć się ludzkości, którą stanowimy. W tę właśnie podróż po wiekach istnienia gatunku Homo Sapiens zaprasza nas autor. 

Książka podążą krok w krok za człowiekiem, zaczynając od prymitywnych społeczności zbierackich czasów prehistorycznych, kończąc na pytaniach o przyszłość współczesny przedstawicieli gatunku. W charakterystyczny dla autora sposób wyodrębniono poszczególne zagadnienia- przesuwając się na linii czasu gatunku ludzkiego większą uwagę przypisujemy kolejno przemysłowi, nauce, wierzeniom, poruszono jednak w książce także takie tematy jak imperializm, kapitalizm czy szczęście. 

Mocną stroną książki z pewnością jest rzetelność jej przygotowania, która stanowi w pewnym sensie wizytówkę Harariego. Nie ma mowy o pustych, zawieszonych w przestrzeni wyobraźni pisarza tezach. Odniesienia i przypisy mocują przedstawione myśli twardo w naukowej i socjologicznej rzeczywistości. Język nie gra tutaj głównej roli- autor skupił się na treści całkowicie rezygnując z niepotrzebnej poetyki czy ozdobników. Książkę czyta się dobrze, napisana jest sprawnie a jej naukowa wartość nie przytłacza. 

Momentami mam wrażenie, że pewne uprzedzenia oraz fascynacje autora, szczególnie widoczne, gdy poruszane są kwestie religijne, nadmiernie wychylają się z obiektywnego i rzeczowego tła. Być może jest to wyłącznie mój odbiór i ktoś inny uzna, że wręcz przeciwnie, nic takiego nie dało się wyczuć, tutaj odczucia będą z pewnością mocno subiektywne. Zastanawiałam się, czy mi to przeszkadza, uznałam jednak, że przy odrobinie dystansu do treści książki mogę nawet ucieszyć się z faktu, że zza rzeczowych i dokładnych opisów dziejów ludzkości wyłania się główny bohater książki- człowiek właśnie- ze swoimi przekonaniami i wierzeniami. W pewnym sensie mamy tutaj niezamierzony opis przypadku podany na talerzu. 

Książka jest nieco słabsza od "21 pytań"- tamta porywała, ta po prostu prowadzi nas systametycznie od punktu do punktu Niemniej dalej jest to jedna z lepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam i z czystym sumieniem mogę polecić każdemu, kto lubi uruchomić szare komórki podczas popołudnia z kawą i książką.