Chłopki. Opowieść o naszych babkach recenzja

Nie wiem jak Wy, ale ja słysząc o „chłopach i chłopkach” zazwyczaj mam przed oczami obraz XVII – wiecznej biedoty, żyjącej w brudzie i ubóstwie. Tymczasem terminem tym określano jeszcze ludzi, żyjących na początku XX wieku. Dotyczyło to naszych prababek i babć.

Nie zdawałam sobie sprawy, z tego, w jakiej nędzy żyły wiejskie rodziny w tamtych czasach. Wiedziałam, że było skromnie, ale nie sądziłam, że aż tak. Jak wielu poświęceń musiały dokonywać matki, by zapewnić dzieciom jakikolwiek byt?

Jeśli czytaliście „Służące od wszystkiego”, musicie sięgnąć po „Chłopki. Opowieść o naszych babkach”. To wstrząsający reportaż opowiadający o życiu na wsi niemalże sto lat temu.

Wstrząsający, ale jednocześnie niezwykle rzetelny, poparty faktami. Przedstawiający prawdziwe historie, opowiadający o ludziach z krwi i kości. Zawierający mnóstwo fotografii oraz tekstów źródłowych.

Muszę przyznać, że czytając książki o „tamtych czasach”, często i fabularne, myślałam, że kobiety z niższej warstwy społecznej, choć ubogie, przynajmniej nie były zmuszane do małżeństwa bez miłości.

Och, jakże się myliłam. Zupełnie nie zdawałam sobie sprawy, że kobieta na wydaniu, stanowiła dla rodziny ogromny problem. Była bezużyteczna, a na dodatek trzeba było sprawić jej jakiś posag.

Kobiety te często zmuszane były do zamążpójścia, po to, aby ratować gospodarkę, lub wydawano je za mąż, aby pozbyć się ich z domu. Traktowane były jak zło konieczne.

To tylko jedna z wielu bolączek. Kobiety w tamtych czasach cierpiały bowiem przeogromnie. Nadmiar obowiązków, skrajna nędza i konieczność wykarmienia gromadki dzieci spadała na ich ramiona.

Mężczyźni, choć pracowali ciężko, zajmowali się tylko i wyłącznie rolą i „męskimi” obowiązkami. Kobiety natomiast zajmowały się wszystkim: domem, dziećmi, mężem, inwentarzem a często pomagały również w polu.

Skrajnie wycieńczone, na nogach dłużej niż reszta rodziny, nie poddawały się i walczyły o dobro swojej rodziny.

Smutne jest również to, jak bardzo ograniczony miały dostęp do szkolnictwa. Choć zdarzało się, że w pobliżu znajdowała się szkoła, dziewczęta nie mogły do niej uczęszczać, ze względu na skrajną biedę. Rodzice potrzebowali ich rąk do pracy.

Trudów życia codziennego chłopek było mnóstwo, nie jestem w stanie wspomnieć o wszystkich, ale zachęcam do sięgnięcia po lekturę.

Książka przedstawia ogrom sytuacji, mnóstwo przeróżnych bolączek, z którymi musiały mierzyć się nasze babcie i ich matki. To niewyobrażalna, jak żyły kobiety na wsi na początku XX w.

I choć od tamtych czasów wiele się zmieniło, kobiety wciąż muszą walczyć o swoje prawa. Wciąż nie mogą w pełni o sobie decydować, a różnice między płciami wciąż są bardzo widoczne.

Myślę, że książka Joanny Kuciel - Frydryszak to pozycja obowiązkowa dla każdej kobiety.