Chłopiec z burzy recenzja

Spokój - to pierwsze słowo, jakie przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o tym niezwykłym zbiorze opowiadań. Bo właśnie ogromny spokój wydaje się bić ze wszystkich zawartych w nim opowieści.

"Chłopiec z burzy" to historia o chłopcu, który wraz z ojcem żyje na odludziu. Jego najlepszym przyjacielem staje się ptak. Z pelikanem, którego uratował, kiedy kłusownicy zabili jego rodziców, łączy chłopca silna więź. Zwierzę przywiązuje się do dziecka niemalże jak pies i traktowane jest jak członek rodziny. Jest to piękny obraz miedzygatunkowej przyjaźni, która potrafi popchnąć do najwyższego heroizmu.

Kolejnym z poruszających opowiadań są "Dwie beczki". Tu również mamy do czynienia z młodym bohaterem, który po wypadku, jakiemu ulega ojciec, postanawia zadbać o dobrobyt rodziny i zwierząt w gospodarstwie. Chcąc wygrać z nasilającą się suszą, wyrusza w przeraźliwie trudną podróż po wodę. Towarzyszy mu wierny przyjaciel, koń Peter. Paul i Peter, nierozłączni, wierni sobie nawzajem, są przykładem wielkiego wzajemnego oddania i niezłomności charakteru.

Zbiór zawiera sześć opowiadań, z których każde niesie jakieś silne przesłanie. Co istotne, we wszystkich tych historiach główną lub przynajmniej bardzo istotną rolę, odgrywają młodzi ludzie.

Bohaterowie żyją w odległych zakątkach Australii, na co dzień borykają się z jej trudnym klimatem, upałami, suszą. W tych warunkach bardzo mocno uwypukla się związek człowieka z naturą. Autor swoimi opowieściami podkreśla, jak bardzo zależni jesteśmy od praw przyrody i jednocześnie maleńcy wobec jej siły i ogromu.

W opowiadaniach tych znajdziemy również przykłady niesamowitej przyjaźni, jaka może zrodzić się między człowiekiem i zwierzęciem. Wyraźnie widzimy w nich, jak dobre, nieskażone jeszcze podłością świata dziecięce serca, potrafią być otwarte. Możemy uczyć się od tych młodych bohaterów dobroci, empatii, ale też wytrwałości i siły charakteru. Jednocześnie z opowiadań płynie nauka, aby zawsze zachować szacunek i respekt wobec natury i rządzących nią praw. Jesteśmy bowiem wobec nich jak ziarenko piasku. Niewiele trzeba, aby za sprawą siły przyrody nasze życie zostało złamane. Dlatego jako ludzie powinniśmy zachować zdrową równowagę i pamięć o tym, że w świecie jesteśmy tylko niewielkim elementem ogromnej układanki.