Recenzja książki Grek Zorba

Oto Zorba! Oto CZŁOWIEK!
"Nagle usłyszałem za sobą radosny okrzyk. Obejrzałem się. Półnagi Zorba zerwał się na nogi, stanął w drzwiach i pełen wzruszenia witał wiosnę.
- Co się dzieje, szefie!  - zawołał zdumiony. - Słowo daję, pierwszy raz widzę świat! Co to za cudo, szefie, ten lazur, który kołysze się het, daleko? Jak to się nazywa? Morze? Morze? A to w zielonym fartuchu w kwiatki? Ziemia? Jaki artysta to stworzył? Słowo daję, szefie,  pierwszy raz to wszystko widzę! 
Jego oczy napełniły się łzami.
- Cóż to, Zorba? - zawołałem.  - Zdziecinniałeś? 
- Nie śmiej się! Nie widzisz, że to są jakieś czary, szefie?
Wybiegł  na dwór, zaczął tańczyć i tarzać się w trawie jak źrebak na wiosnę."
 
To jest prawdziwie Literatura Piękna. O pięknym życiu. O życiu pięknego prawdziwego człowieka. W którym dusza i ciało stają się jednym. Aleksy Zorba, sześćdziesięciopięciolatek nie pisze poematów o życiu. On żyje życiem. Każdą chwilą. Osiągnął wyżyny ducha prowadzony nieomylnym pierwotnym instynktem, patrząc na świat świeżymi oczami, każdego dnia widząc go na nowo. Jego zachwyt jest niekłamany. Dziecięco szczery. Dla niektórych naiwny. Ale autentyczny. Jego prosty rozum obejmował więcej niż uczone, wykształcone umysły. 
 
Grek Zorba zasługuje na 10 gwiazdek. Może nawet więcej. To nie jest książka, którą po przeczytaniu odkłada się na półkę i zapomina. 
Jedną gwiazdkę odejmuję za nie do końca odpowiedni stosunek do kobiet. Bo kobietą jestem. Nawet przepaść kulturowa czy czasowa mnie tu nie przekonuje. Nie usprawiedliwia. Niezrozumiałe dla mnie jest uwielbienie kobiet jako istot, które są zależne, nierozumne, które potrzebują mężczyzny, bo same nie potrafią iść na własnych nogach. Jakby wszystko, co kobieta posiadać może istotnego dla mężczyzny zamykało się w przymiotach zewnętrznych, w powłoce, która kusi i budzi jedynie pożądanie lub litość, a w mężczyźnie rodzi się heros, który na tym padole łez spełniać ma rolę obrońcy tej kaleki intelektualnej i bezwolnej jaką widzi autor w kobiecie. Bleeee! Czuję niesmak w tej kwestii. A już szczególnie nieprzyjemne epitety posyłane w kierunku starej Bubuliny raziły moje oczy. Kobieca starość została pokazana jako coś szczególnie brzydkiego i odpychającego. Jakby starość mężczyzn nie dotyczyła. Teraz zastanawiam się... taki męski szowinizm... może jeszcze jedną gwiazdkę odejmę...? ;)
Powalająca na kolana scena, w której w imię Chrystusa mężczyźni z wioski rozprawiają się z młodą wdową. To się w głowie nie mieści! Przerażenie.
 
Podsumowując obiektywnie w sposób subiektywny - Nikos Kazantzakis stworzył arcydzieło. Mucha nie siada. 
 
Polecam!