Córka z Włoch recenzja

Lily jest córką winiarza, od dzieciństwa zafascynowaną uprawą winorośli i procesem produkcji wina. Po śmieci ojca postanowiła spełniać swoje i jego wspólne marzenia dotyczące zawodu. Kiedy z Nowej Zelandii, w której pracuje przy zbiorach, przyjeżdża do rodzinnej Anglii, nie wie jeszcze, że los ma dla niej niespodziankę. Otrzymuje wezwanie do notariusza, od którego dostaje pudełko z pamiątkami, adresowane na jej zmarłą babcię. W środku nie znajduje jednak typowych, pamiątkowych bibelotów, lecz dwa, pozornie niewiele znaczące, skrawki papieru. Choć trop jest niezwykle słaby, kobieta postanawia podjąć wyzwanie i dowiedzieć się czegoś więcej na temat swoich przodkiń. Łączy zawodową podróż do Włoch, z próbą rozwikłania tajemnicy życia babki i prapabki.

Równolegle autorka przenosi nas ze współczesności w lata 30 XX wieku. Młoda baletnica Estee chce zostać światowej klasy tancerką. Ciężko jej jednak żyć pod potężną presją matki, która widzi w niej przede wszystkim szansę dla rodziny. Kiedy więc dziewczyna poznaje syna piekarza, Felixa, zaznaje smaku innego życia. I choć to tylko namiastka, krótkie, wykradane w tajemnicy chwile, to dają dziewczynie motywację, by dalej iść drogą, którą kocha i wreszcie uwolnić się od toksycznej rodziny. Choć okoliczności są trudne, a w powietrzu wisi wojna, postanawia odważnie sięgnąć po swoje marzenia.

"Córka z Włoch" to płynąca powolutku opowieść o dojrzewającej pod włoskim słońcem miłości, o szukaniu swojego miejsca na ziemi. Czy cokolwiek w naszym życiu dzieje się przypadkiem? Czyż nie jest tak, że każdy człowiek, którego los rzuca na naszą drogę, pojawia się na niej po coś? Bohaterowie tej historii, choć uwikłani w różnych układach, każdego dnia robią małe kroki, by osiągnąć cel. Czy to wspaniała kariera, czy odkrycie rodzinnych sekretów, czy też odnalezienie miłości swojego życia. Pokazują, że zawsze warto iść, nawet, jeśli droga jest wyboista, bo tylko wtedy mamy szansę osiągnąć szczęście i żyć według scenariusza, który sami sobie napiszemy.