Drugi brzeg recenzja

Wielobarwna i wielowątkowa powieść o miłości, rodzinie, wzniosłych ideałach i brutalnej rzeczywistości.

Joanna Jax zabiera nas w podróż do Warszawy 1919 roku. Radość z odzyskania niepodległości jest wielka, jednak zagraża jej rosnący w siłę bolszewizm na Wschodzie. Rodzina Niemojskich stara się odnaleźć w tej nowej rzeczywistości. Nie raz los postawi ich przed trudnym wyborem.

Mogłoby się wydawać, że główny wątek powieści to historia niejako zakazanej miłości najmłodszej z rodzeństwa Niemojskich, Wiktorii i Piotra Kondratowicza. Zakazanej dlatego, że ukochany dziewczyny jest ideowym komunistą i „prędzej kto wiatr w wór zamknie”, niż w domu oddanych patriotów, byłych legionistów nogę postawi czerwony. Szczerze przyznaje, że ta historia specjalnie mnie nie porwała. Nie polubiłam ani Wiktorii, ani Piotra. Ona denerwowała mnie swoją tkliwością i płaczem za nieszczęśliwą miłością, a on swoją naiwną wiarą w internacjonalizm.

Całe szczęście w rodzinie Niemojskich są jeszcze dwaj bohaterowie, którzy skradli mi serce i bardzo się cieszę, że nie zostali potraktowani przez autorkę po macoszemu. Pierwszym z nich jest najstarszy z rodzeństwa – Fryderyk. Twardo stąpający po ziemi, rozważny, będący podporą całej rodziny. To na jego barkach bardzo często spoczywa wyciąganie młodszych z tarapatów. Nie myśli o ożenku, chociaż panien chętnych na zostanie panią Niemojską jest na pęczki. Wszystko zmienia się w chwili, kiedy trafia go strzała Amora. Fryderyk, jak prawdziwy żołnierz, zrobi wszystko, aby zdobyć ukochaną, oczywiście w sposób honorowy.

I na sam koniec najbarwniejsza i najzabawniejsza postać z całej familii. Średniak, Gustaw zwany przez wszystkich Guciem. Student medycyny, który żyje pełnią życia. Nie interesuje go polityka i wojna, a zabawa i kobiety. Jest człowiekiem beztroskim, jednak w momencie próby potrafi podejmować poważne i męskie decyzje. Jest to mój ulubiony typ bohatera, z pozoru cyniczny, jednak posiadający całą paletę zalet. Tę książkę warto przeczytać dla samej postaci Gustawa, którego nie da się nie lubić.

Całość napisana jest w prostym i wciągającym stylu. Czytelnik z miejsca zanurza się w tę historię i w rodzinę Niemojskich. Z trójki rodzeństwa każdy może wzbudzać większe lub mniejsze sympatie. Polecam szczególnie fanom sag rodzinnych z historią w tle. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach z równą wnikliwością poznamy losy całej trójki Niemojskich.