Nie odpisuj recenzja

Powieść "Nie odpisuj" Marcela Mossa to dobry thriller psychologiczny. I wbrew pozorom nie jest to zwykła opowieść o zbrodni. Niesie ze sobą głębsze przesłanie, że krzywdy raz wyrządzone zostają z nami na zawsze...

Martyna prowadzi stronę Zwierzenie. Setki tysięcy osób wysyła do niej swoje zwierzenia, a ona publikuje je na swojej stronie. Portal cieszy się dużą popularnością. Jednak pewnego dnia otrzymuje wiadomość, którą powinna była zignorować. 

Michał to klasyczny przykład przemocy domowej. Ale to nie on jest jej sprawcą a jego żona. Kiedy ma już dość upokorzeń trafia na profil Martyny i postanawia się zemścić na żonie. Okaże się jednak, że to nie zemsta przynosi szczęście. 

Damian, były partner Martyny, stara się ułożyć sobie życie na nowo. Tworzy nowy związek, jest szczęśliwy. Jest to jednak tylko pozorne szczęście. Cały czas obawia się Martyny, która nie może pogodzić się z faktem, że została sama. 

W powieści "Nie odpisuj" nie jest najważniejsza zbrodnia, bo nawet jej samej jako takiej nie ma w powieści. Autorowi doskonale udało się pokazać jak wyglądają relacje, jeśli zbudowane są na złych, niestabilnych postawach, często opartych na kłamstwach, niedomówieniach. 
Każdy z bohaterów ma jakąś tajemnicę, sekret. I są one o tyle ważne, że oddziałują na całe życie bohaterów, na ich postępowanie i decyzje. Te sekrety związane są z przeszłością, bolesną i trudną. Nie jest to usprawiedliwienia zła, ale pokazanie, jak wyglądać mogą relacje, jeśli w pewnym momencie nie przerwie się złego procederu. 

Powieść ta ma też drugie znaczenie, to które widoczne jest najbardziej. Przestrzega przed tym, że w Internecie nikt z nas nie jest bezimienny, nie możemy kogoś szykanować, hejtować czy oczerniać bez konsekwencji. Wszystko ma swoje granice. Przestrzega też przed tym, że Internet nie jest dobrym miejscem do zwierzeń. 

Trudno mi ocenić tą powieść. Jest ona bardzo niejednoznaczna, ale również bardzo uniwersalna. Na pochwałę zasługuje podjęta tematyka, tak ważna we współczesnym świecie. Jednak literacko jest to powieść średnia. Mnie najbardziej drażnił język, ale trzeba pamiętać, że stylizowany był na "mowę internetową", więc musi być potoczny i bardzo prosty.