Recenzja książki Byłam po drugiej stronie lustra. Wygrana walka ze schizofrenią

Schizofrenia, schizofrenia paranoidalna te słowa często budzą w nas lęk i niezrozumienie. Zapominamy, że za tym słowem kryje się człowiek, taki jak my, tyle tylko, że ciężko doświadczony przez chorobę. Nie jestem psychologiem ,wieki temu przeczytałam książkę prof. Kępińskiego „Schizofrenia” . Zapamiętałam z niej stwierdzenia profesora, że to są tacy sami ludzie jak my, tyle tylko, że inaczej odbierają i odczuwają świat wokół nas. Dzięki tej książce możemy w jakieś części wniknąć w ten inny świat i lepiej zrozumieć ludzi chorych na tą chorobę. Autorka sama, w tej chwili psycholog kliniczny i psychoterapeutka przedstawia nam swoją drogę od zapadnięcia na tą chorobę jako nastolatka, aż do wyzdrowienia. W ten sposób mamy dwie perspektywy, z jednej strony przeżycia młodej dziewczyny, a później kobiety, której świat się rozpada i ogrom cierpienia przytłacza, z drugiej profesjonalistki, która pomaga pojąć tą chorobę i jej objawy. Czy może być coś bardziej wiarygodnego niż relacja osoby, która przeżyła to piekło, a teraz jako osoba zdrowa potrafi go nam przedstawić. Relacja osoby, która tygodnie spędzała przypięta pasami do łóżka. W okresach dobrych pozwalano jej wychodzić do ogrodu. Później skierowano ją do ośrodka dla przewlekle chorych. Jednak ona wbrew opinii lekarzy wierzyła, że pokona chorobę. Wreszcie udało jej się znaleźć psychoterapeutę, który jej pomógł. Jednak po drugiej stronie lustra, w świecie normalnym wcale nie było prosto. Bała się stygmatyzacji i odtrącenia. Jednak jej bliscy, mam i siostra nigdy jej nie opuściły.
"Nie ma czegoś takiego, jak o n i ani m y. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Różnymi. A w swojej najgłębszej istocie - podobnymi."
Jest to pasjonująca książka wzbudzająca mnóstwo emocji. Napisana jest prostym językiem, aby każdy mógł ją zrozumieć. Jest to opowieść o pojmowaniu człowieczeństwa i szacunku dla innego człowieka, nawet czasami wbrew jemu. Nic co ludzkie nie powinno nam być obce.
Nie jestem w stanie jej ocenić, mogę dać 0 lub 10. Wybieram drugą opcję, za odwagę autorki i chęć niesienia pomocy, a także dawanie nadziei chorym i ich rodzinom. A także, że i ja więcej pojęłam i zrozumiałam.