Cztery ciotki i trup recenzja

„Gdyby było możliwe zrobienie podarku przyszłej generacji, dałbym każdemu zdolność śmiania się z siebie samego.”.

Komedie mają to do siebie, że ich zadaniem jest rozbawienie potencjalnego odbiorcy.
Sięgając po nie, wiemy, czego oczekujemy, co w danej chwili jest nam potrzebne. To właśnie te elementy sprawiają, jak wygląda odbiór przez nas danej pozycji. Na nich w dużej mierze skupiamy naszą uwagę.

Początkowo miałam mały problem, aby wkręcić się w fabule, gdyż ilość postaci była dość spora. Mawia się, że strach ma wielkie oczy i tutaj było podobnie. Zagłębiając się dalej w książkę, byłam zaskoczona jak szybko zaczęłam rozróżniać postacie i nie było już mowy o zagubieniu.

Największe tempo akcji nadaje dopiero tytułowy trup, a dokładnie moment, gdzie sprawy się zaczynają komplikować. Wisienki na torcie dodają ciotki, a szczególnie ich pomysły, które momentami przez zabawny ich wydźwięk, sprawiają, że i my zaczynamy się uśmiechać. Pomysłowość tych kobiet nie zna granic.

Autorka ma dość lekkie pióro, dzięki czemu przez te irracjonalne wydarzenia wręcz pędzimy, oczywiście, robiąc przystanki na złapanie oddechu po salwach śmiechu. Jednak największym autem jest tutaj podejście do sprawy i ukrycie tego nieszczęsnego trupa. Metody, jakich dopuszczają się bohaterki, momentami sprawiają, że ciarki przechodzą nam po plecach, a następnie łapiemy się za brzuch z rozbawienia.

Klimat powieści osadzony w kulturze chińsko-indonezyjskiej daje nam możliwość spojrzenia na nią z innej perspektywy i poznanie panujących zasad i tradycji. Różnią się one od naszych przyzwyczajeń, więc staje się to dla nas ciekawostką. Możemy też zauważyć różnice między poczuciem humoru panującym w naszych europejskich stronach, niż tym będącym w krajach indonezyjskich.

Powieść, która otrzymujemy w nasze ręce jest połączeniem komedii, kryminału i w pewnej mierze romansu. Jednak ten ostatni, gra tu tylko za tło i nie jest wyznacznikiem dla fabuły.
Największą rolę odkrywa tutaj komediowy wydźwięk tych wszystkich wydarzeń.

Jest to z pewnością książka, która umili wiosenne wieczory, ale nie wymaga od czytelnika głębszego zaangażowania.