Cztery płatki śniegu recenzja

Joanna Szarańska "Cztery płatki śniegu".

Perypetie ludzi, niby sobie obcych, a jednak w pewnym stopniu bliskich. Ludzi tak bardzo różnych, na swój sposób wyjątkowych. Nie będę opisywać fabuły, gdyż było już tyle recenzji. Pozytywnych recenzji. I moja nie będzie inna.

Ciepła, sympatyczna, lekka powieść, która dała mi dużo radości, uśmiechu, ale też i smutku. Większość bohaterów polubiłam, z niektórymi można powiedzieć, że miałam, mam coś wspólnego. Każda historia mnie urzekła. No może poza wyjątkowym sknerem. Jego historia działała mi na nerwy. Bardzo współczułam Annie takiego męża. Ale przede wszystkim braku pewności siebie i niskiej samooceny.

Historia Pani Michalskiej złapała mnie za serce. Byłam przygotowana na to, iż może się okazać, że staruszka nie jest do końca dziwna, ale takiego obrotu sprawy w ogóle się nie spodziewałam. Spłakałam się strasznie, tym bardziej, że ostatnio sama przeżywałam ciężkie chwile. 

Kibicowałam Marzenie i Maćkowi. Urzekła mnie Stasia. I jej dziecięce marzenia. Jej dobroć, nieporadność i dziecięce myślenie. To było takie naturalne, spokojne i niewymuszone. Bardzo przyjemnie się czytało. 

Uśmiałam się czytając o losie Zuzanny i Kajtka. Takie nieporadne zamieszanie, które być może wyszło im na dobre. Na słowo "świerszczyki" chyba już zawsze będę reagować smiechem.

To była piękna przygoda. Poczułam bliskość z bohaterami. Wczułam się i przeżywałam ich problemy. Z przyjemnością czytałam kolejne rozdziały. 

Zatrzymałam się na chwilę. W całej gonitwie przedświątecznych przygotowań zamyśliłam się nad losem bohaterów, ale i nad własnym życiem. To idealny moment, by przemyśleć kilka spraw, by naprawić coś, na co nie miało się wcześniej czasu. Warto też pomyśleć o własnych marzeniach. O sobie samym. O tym, czy jest się szczęśliwym, spełnionym. To idealny moment, by zrozumieć, co tak naprawdę liczy się w życiu. Bo życie jest krótkie, kruche i niekiedy bardzo niesprawiedliwe... 

Z przyjemnością biorę się za kolejną część.