Wszystkie moje kłamstwa recenzja

Mam wszystko. Kochającego męża, wspaniałe dzieci, świetną pracę…i sekret, który nagle wyziera spod ziemi. Tak mogłaby powiedzieć Erin – główna bohaterka najnowszej książki Jess Ryder. Jej sekretem jest pierworodna córka, którą oddała do adopcji i nigdy nie powiedziała o tym swojemu mężowi. Jednak w dniu czterdziestych urodzin kobiety przeszłość zostawia pod jej drzwiami kartkę „od tej, którą oddałaś”.

Książka Ryder wciąga. Z pewnością nie można jej zarzucić, że jest nudna. Sposób prowadzenia narracji z perspektywy Erin i Jade – matki i córki- nadaje całości dynamizmu, a dodatkowe rozdziały z młodości Erin pozwalają zrozumieć, jak doszło do całej sytuacji. Jest w książce kilka zaskakujących elementów, co bardzo cenię w przypadku thrillerów psychologicznych.

Niestety, jeśli chodzi o książki autorki to mam z nimi jeden problem. Wcześniej czytałam „Zmyślenie” i tam również bardzo, ale to bardzo irytowało mnie zachowanie głównych bohaterów. Ryder kreuje bardzo nierozsądne, nieroztropne postacie. Nie chce używać słowa głupie, ale ich zachowanie właśnie takim mi się zdaje. Nie potrafię zrozumieć decyzji Erin, aby zataić fakt nastoletniej ciąży i oddania dziecka przed przyszłym mężem. Być może autorka chciała poruszyć problem budowania jakiejkolwiek relacji na kłamstwie, pokazać czytelnikowi: nie rób tego, bo to Cię zawsze dopadnie. Jednak dalsze decyzje Erin również wielokrotnie pozbawione są logiki i sensu. Mam wrażenie, że Jess Ryder lubi, kiedy jej bohaterki w sytuacjach ekstremalnych tracą resztki zdrowego rozsądku.

W książce mamy jeszcze drugą ważną postać kobiecą, czyli Jade. I musze przyznać, że ten wątek wyszedł naprawdę świetnie. Czytelnik do końca nie jest świadomy, co kieruje tą kobietą, dlaczego postępuje w taki sposób. Cały czas dostajemy sprzeczne informacje na jej temat. To Jade jest motorem napędowym tej powieści, bo to jej historię tak naprawdę chcemy odkryć.

Jess Ryder z pewnością nie zostanie wpisana na listę moich ulubionych autorów thrillerów psychologicznych, ale dam jej jeszcze szansę. Z pewnością przeczytam pierwszą książkę autorki, żeby się przekonać, czy irytujące bohaterki to znak rozpoznawczy pisarki, czy może przy tych dwóch powieściach tak po prostu wyszło.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Burda Książki.