Złote godziny recenzja

„Istna głupota – ludzi w jego wieku już chyba nie powinny wypełniać takie uczucia... Zakochał się w niej. Nie zauroczył, nie oczarował. Zakochał. I chciał jej. Na każdy kolejny dzień swojego życia. Do jego końca.”

Czy jest jakaś granica wiekowa, do której wypada się zakochać? Wydaje mi się, że nie, bo niby, kto miałby to ustalić, i niby, dlaczego... To tak, jakby określić pewien wiek, w którym nie ma się już prawa do szczęścia. Mimo to ciężko zliczyć ile razy bohaterka powieści usłyszała od bliskich demotywujące, irytujące pytanie: W twoim wieku???

Alicja, nauczycielka historii w szkole średniej wiedzie spokojne rodzinne życie wraz z mężem i dwoma synami. Pewnego dnia, poukładany świat wali się jej na głowę. Ukochany mąż niespodziewanie umiera na zawał. Synowie są już dorośli, mają swoje sprawy, założyli własne rodziny i wyprowadzili z domu. Kobieta zostaje w nim sama, a smutek, żal, wszechogarniająca ogromna pustka i samotność stanowią teraz nieodłącznych towarzyszy jej życia. Alicja słabo radzi sobie ze stratą męża i często zadaje pytanie: Jak mam teraz żyć? Niebawem odkrywa jednak, że wiele lat żyła w nieświadomości i oszustwie, a nieskazitelny mąż wcale nie był taki, za jakiego go uważała. Ukojenie znajduje w letniskowym wiejskim domku i otaczającej go przyrodzie. W Pustkowej Górze Alicja poznaje również sympatycznego sąsiada Mateusza, wesołego emerytowanego strażaka, którego los doświadczył jeszcze bardziej traumatycznym przeżyciem. Bohaterowie nie pragną wielkich rzeczy, egzotycznych podróży, bogactwa, adrenaliny... Dla nich luksusem jest normalność, noc bez koszmarów i poczucie, że jest ktoś, dla kogo warto żyć.

Jeśli szukasz dynamicznej książki pełnej szalonych zwrotów akcji i skoków adrenaliny, to nie jest to książka dla ciebie. To spokojna opowieść o ludzkim życiu, ogromnej samotności i rozterkach bohaterów. Pełna wewnętrznych monologów, rozważań i przede wszystkim emocji, jakie towarzyszą dojrzałym ludziom, którzy nie do końca wiedzą, czy wolno im jeszcze kochać. To opowieść o tym, że nigdy nie wolno się poddawać, bo o marzenia warto walczyć zawsze i wszędzie, a w tej kwestii wiek, to nie ilość przeżytych lat, a stan umysłu.

Książka napisana jest bardzo przyjemnym językiem. Zaliczyłabym ją do dojrzałej literatury kobiecej i właśnie takim czytelniczkom będzie łatwiej tę powieść zrozumieć.