Bardziej kochać siebie recenzja

Dzisiaj przeniesiemy się do świata, w którym Zuzanna każdego dnia walczy o przetrwanie. Jest Dorosłym Dzieckiem Alkoholików, które wielokrotnie krzywdzone i odrzucane, cierpi na depresję, a także ma poważne problemy z poczuciem własnej wartości. Każdy dzień przynosi jej ból i ciężko jest jej poradzić sobie z samą sobą.

„Bardziej kochać siebie” jest zbiorem myśli, wspomnień i ogromu emocji. Jest to książka, która była dla mnie cholernie smutna, przykra i przygnębiająca. Od pierwszej strony obserwujemy zmagania kobiety z otaczającym ją światem, jej wzloty i upadki i to jak trudno jest jej budować jakiekolwiek relacje. Jednak, kiedy uda jej się stworzyć jakiś związek nie potrafi go utrzymać lub angażuje się zbyt mocno.

Muszę przyznać, że powieść tę czytało mi się bardzo trudno, ale nie ze względu na to, że jest to zła książka. Absolutnie nie. Jest to pozycja, która ma w sobie ogromy ładunek emocjonalny powodujący, że nie da się przejść przez nią w czasie jednego posiedzenia. Musiałam dawkować sobie rozdziały, żeby móc wczuć się w całą tę historię, ale żeby jednocześnie nie była dla mnie zbyt ciężka.

Co zrobiło na mnie największe wrażenie? Zdecydowanie wątek terapii, a także tak zwana „treść”, którą przynosiła ze sobą Zuzanna. Były to rodzaj listów, które poruszały mnie bardzo głęboko i powodowały ucisk w gardle.

Dodatkowo kibicowałam tej kobiecie z całych sił i całą sobą. Z każdym kolejnym rozdziałem miałam coraz większą nadzieję, że uda jej się wyjść na prostą i pozostawić za sobą przeszłość, która ciągnie ją w dół. Kiedy czytałam o jej dzieciństwie robiło mi się niesamowicie przykro i żal tego, że dziecko musiało mierzyć się z takimi problemami.

Wydaje mi się, że książka ta uderzyła mnie tak mocno, ponieważ problem alkoholizmu nie jest mi do końca obcy. Nie dotyczy mojej najbliższej rodziny (dzięki Bogu), ale miałam nieprzyjemność spotkać go na swojej drodze. Wiecie co? Po przeczytaniu „Bardziej kochać siebie” czuję, że muszę podziękować moim rodzicom za to, że dorastałam w domu wolnym od nadużyć i przyglądałam im się jedynie ze sporej odległości.

Poza tym dzięki tej pozycji dowiedziałam się o istnieniu DDA, czyli syndromu Dorosłych Dzieci Alkoholików. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, że ten zbiór cech i problemów ma jakąś nazwę.

Jednak wróćmy jeszcze do książki! Bardzo podoba mi się język jakim posługuje się autorka, jest on w niektórych momentach poetycki, ale też nie brakuje w nim przekleństw. Nadaje to przemyśleniom bohaterki naturalności i sprawia, że łatwiej czytało mi się o tak poważnych problemach.

Zatem czy jest to książka, którą polecam? Jak najbardziej, ale musicie zdawać sobie sprawę, że nie jest to pozycja ani łatwa, ani przyjemna i prawdopodobnie nie uda się wam przeczytać jej w jeden wieczór. Uważam za to, że jest bardzo wartościowa i pozwala spojrzeć na osoby z takich rodzin od innej strony.