Wędrowne ptaki recenzja

Karolina Wilczyńska „Wędrowne ptaki”

Jest to pierwszy to z cyklu „Rok na Kwiatowej”.

Malwina, Wiola, Róża oraz Liliana wprowadzają się do tego samego bloku na ulicy Kwiatowej. Są to cztery całkowicie różne osobowości, które nie miały prawa się zaprzyjaźnić, a jednak… Wszystko zaczyna się od wspólnego utknięcia kobiet w windzie (no może nie do końca…).

Każda z nich przechodzi trudny okres w swoim życiu. Jedna traci matkę, druga w zaawansowanej ciąży nie może liczyć na niczyją pomoc, trzecia w nieoczekiwanie musi zająć się nastoletnią kuzynką, ostatnia zaś przejmuje rodzinny biznes i nie do końca sobie z tym radzi. W tym tomie fabuła przede wszystkim "kręci się" wokół tej ostatniej.

Na pewno na plus jest fakt, że historia każdej z kobiet opowiedziana jest w osobnym rozdziale. Kobiety zwracają się do czytelnika na "Ty", dzięki temu książkę czyta się szybko. Ma się wrażenie swoistej rozmowy z bohaterkami. Sam świat, miasto, ulica są przedstawione w bardzo przystępny sposób ale....

Sama książka zaczyna się jednak jak to pisze autorka bardzo długim prologiem- na jakieś 25% całej powieści. Wydawać by się mogło, że jest to sporo stron, ale ja jestem z tego powodu zadowolona. Pani Karolina przedstawiła czytelnikowi historię każdej z kobiet do momentu zamieszkania na tej samej ulicy. Zabieg ten bardzo pomógł (przynajmniej mi) w odbiorze każdej z postaci, a z perspektywy tego, że tomów jest więcej wydaje się to być logicznym posunięciem.

No a potem zaczęły się schody. Mam ogromny problem jak ocenić tę książkę. Z jednej strony w pewnym stopniu utożsamiam się z każdą z czterech bohaterek. Ich historie, problemy życia dnia codziennego są takie ludzkie (np. próba poradzenia sobie ze śmiercią ojca, rozwodem czy też wychowaniem dziecka). Z drugiej strony brak jakiejkolwiek akcji (wszystko od początku do końca było constans- na tym samym poziomie). Rozumiem, że nie jest to książka sensacyjna tylko literatura obyczajowa, no ale bez przesady… Także nie wiem czy sięgnę po kolejne tomy.