Daj nam jeszcze szansę recenzja

„Czas pędzi nieubłaganie, zegar wybija rozstanie, nie cofnął małej wskazówki (...)a łzy popłyną cichutko, bo pragnę Ciebie zatrzymać, jak czas zaklęty magicznie w złocistej kropli bursztynu” - w trakcie czytania tej opowieści ta piosenka kołatała mi się po głowie i po prostu musiałam Wam tutaj zacytować jej słowa. Zdecydowanie, ta druga część losów bohaterów z poprzedniej książki Sylwii ujęła mnie naprawdę mocno i była mi poniekąd bliższa niż tamta. Mamy tutaj tak naprawdę wszystko to, co zostało zawarte w słowach przytoczonej piosenki - nasze życie, nasz czas na ziemi goni, żyjemy w pędzie, w amoku robienia kariery, zdobywania kolejnych awansów, bo wydaje nam się, że to jest właśnie sukces i pełnia szczęścia. W tym samym czasie odsuwamy się od siebie, żyjemy obok bliskich, nie mamy dla siebie czasu. Bliskości zaczynamy szukać gdzieś indziej. A to prosta droga do lawiny kolejnych błędów i bólu oraz cierpienia. I nagle zdajemy sobie sprawę, że potrzebujemy tej drugiej osoby, ale wtedy może być już za późno. Czy unoszenie się dumą i honorem to rzeczywiście świadectwo dojrzałości i wygrana? Co wygrywamy? Może czasem warto odłożyć to na bok i zawalczyć o swoje szczęście, nawet gdy wydaje się, że to słabość i przegrana?

„Daj nam jeszcze szansę” to przepiękna historia o związkach, robieniu kariery, o miłości w tych naszych trudnych i szybkich czasach. To drogowskaz, który pokazuje, co w życiu jest ważne i co powinno zawsze stać na pierwszym miejscu. Tchnie nadzieją i siłą. Nie ma tu miejsca na bajki. To samo życie. Gorzkie, doświadczające, czasem wręcz rozczarowujące. Ale nasze. Takie, o które warto zawalczyć. A czy warto dawać drugie szanse? Lepiej unieść się honorem czy zawalczyć o swoje? Może wystarczy wreszcie ze sobą porozmawiać? Nie chować głowy w piasek? W końcu Twoje szczęście zależy przede wszystkim od Ciebie.

Czytaliście obie książki ze zdjęcia? Która zrobiła na Was większe wrażenie? Jest Wam bliższa?