Sfora recenzja

Nazywam się Brudny, Igor Brudny.

Tak, tęskniłam za mrożącymi krew w żyłach przygodami najbardziej nietuzinkowego stróża prawa. Jak tylko zobaczyłam informację o premierze to z niecierpliwością odliczałam dni do owego wydarzenia. Delikatny wprowadzeniem do akcji "Sfory" był ostatni rozdział "Piętna".

Tym razem Igor Brudny powraca w książce "Sfora". Polecam przeczytać najpierw "Piętno" a później tę książkę. Kilka spraw jest płynnie połączonych i szkoda psuć sobie niespodziankę.

Ile zwierzęcia kryje się w człowieku? Na ile instynkt może kierować daną osobą? Czy wilkiem alfa może być człowiek? Jak bardzo można upodlić człowieka? Czy sprawiedliwość dosięga każdego? Czy miłość ma granice?

Przemysław Piotrowski ponownie kradnie nasze umysły. Wodzi za nos, dawkuje informacje i zapętla zagadki. Kolejny raz spotykamy się z Igorem, Julką, Romkiem, Kwiczołem i całą resztą niecodziennej grupy policyjnej. Powiem Wam, że z taką ekipą to i ja bym podjęła pracę. To ekipa na miarę ekranów filmowych.

"Sfora" to kolejne dzieło,w którym Igor Brudny powraca w rodzinne strony. Coś go ciągnie, szósty zmysł każe rozwiązać niedomknięte sprawy z dzieciństwa. I znów pozornie różne sprawy finalnie łączą się w najmniej spodziewany sposób, zataczają krąg. I to krąg pełen cierpienia, bólu i braku empatii oraz człowieczeństwa.

Brutalne morderstwa i równie mocne opisy. Wyścig z czasem i mordercą. Debata, czy wilkołaki istnieją.

Kolejny raz pióro autora sprawia, że strony tego książkowego grubaska płyną jak rwący potok. Igor ma ten sam cięty, prosty i dosadny sposób wyrażania się. Dialogi nie tracą na jakości. Opisy nie przytłaczają. A wstęp powoduję kaskadę myśli, tropów.

Tak jak i w przypadku "Piętna" w "Sforze" znajdziemy wszystko, czego potrzeba w dobrym kryminale.
Sama próbowałam rozgryźć tę sprawę, wyprzedzić grupę śledczą w wytypowaniu wilkołaka. Cóż... potrzebuję korepetycji z analizy u Igora.

Nie wiem skąd autor bierze pomysły na książki, ale zakończenie znów wbiło mnie w fotel, doprowadziło do bezdechu, uronienia kilku łez i analizy świata. Tego jakimi rządzi się prawami i jak bardzo jest "człowiek człowiekowi wilkiem".

I jak to bywa, ostatni rozdział wskazuje na kontynuację przygód Igora Brudnego i zielonogórskiej ekipy.