Recenzja książki Dzika droga. Jak odnalazłam siebie

„Nie przyszłam tu jednak po to, by nie musieć powtarzać sobie „nie boję się”. Przyszłam tu, by stanąć ze strachem oko w oko, by zmierzyć się ze wszystkim – z tym, co zrobiłam, i z tym, co mi się przytrafiło”.

„Pocałował mnie mocno, a ja odwzajemniłam pocałunek jeszcze zachłanniej, jakby to był koniec ery, która trwała całe moje życie”.

„Samotność zawsze wydawała mi się realnym miejscem, jakby nie był to stan ducha, tylko pomieszczenie, w którym mogłam się skryć i być tam sobą”.

„Czułam się najbardziej samotna na świecie. Może naprawdę tak było.
I może nie było w tym nic złego”.

„Że to było wszystko. To było moje życie – jak każde życie – tajemnicze, nieodwołalne i święte. Tak bardzo bliskie, tak bardzo obecne i tak bardzo do mnie należące.
Jakie dzikie i szalone było pozwolić mu płynąć”.