Decyzja recenzja

Uważasz, że to co nas nie dotyczy, nie jest naszym problemem. Masz szczęśliwą rodzinę, kochającego męża, cudowne dzieci, jesteś spełniona. Żyjesz bez strachu. Zamykasz się hermetycznie w swojej ciszy. Nie słyszysz płaczu za ścianą, krzyku, nie widzisz zapłakanych oczu, nie zwracasz uwagi, że żar leje się z nieba, a znajoma nosi długie rękawy. Reakcja kończy się najczęściej na komentowaniu. Odwracasz wzrok od ludzkich dramatów. Nie wtrącasz się, bo tak prościej. Obojętność stała się codziennością. Dosięga nas znieczulica na krzywdę dziejącą się obok.

A Ty kobieto, która drżysz na myśl o powrocie kata do domu, WALCZ! Nie gódź się na kolejne ciosy. Wstań i ratuj siebie, dzieci, życie. Nie ukrywaj swojego dramatu, bojąc się tego co ludzie powiedzą.

Lipcowy, letni dzień. Adam Górski w kontenerze na śmieci, szukając złomu, znajduje zwłoki noworodka. Śmierć dziecka nastąpiła kilka godzin wcześniej. Sprawę przejmuje komenda wojewódzkiej policji. W trakcie śledztwa odkrywają inne szokujące sprawy.

Powieść ta to krzyk rozpaczy. Przesiąknięta brudem i zdziczeniem. Wołanie o pomoc zza zamkniętych drzwi. Przemoc, która karmi się milczeniem. Swoisty portret rodziny zepsutej do szpiku kości. Kobiety okaleczonej fizycznie i psychicznie. Żyjącej w matni zwątpienia. Wybrzmiewa krzywdą. Brutalna i obrzydliwa. Porusza bardzo ważny temat. Dla mnie ma szczególny wymiar dlatego, że przydzę się jakąkolwiek przemocą. Stosują ją tylko ludzie słabi i ułomni duchowo.

Bohaterka trwa w impasie zła. Brak pomocy, wsparcia, zrozumienia nawet u rodziców. Upokarzana pragnie spokoju, a oprawca napawa się jej strachem. Czerpie siłę i radość, syci swą próżną naturę. Czeka tylko na punkt zapalny, tą małą iskrę, by zaatakować. Bita, okaleczona, poniżona podejmuje decyzję życia. Kumulowany latami żal i lęk musi znaleźć ujście. Decydują sekundy.

Czy mamy prawo oceniać?
Najpierw trzeba byłoby włożyć czyjeś buty, przejść czyjąś drogę i spojrzeć czyimiś oczami. Przeżyć ból i cierpienie. Dlatego nieustannie powtarzam, że każdy człowiek ma swój powód dlaczego jest taki a nie inny. Trzeba pomyśleć zanim ocenimy. Trudno założyć cudze buty, mając na nogach własne.

Piotr Kościelny potrafi w emocje, co już niejednokrotnie pokazał, ale "Decyzja" jest wyjątkowo przejmująca. Autor odkrywa przed nami skrawki człowieczej duszy, a czytelnik pozostaje sam z fabułą i swoimi odczuciami i refleksjami.

To historia, która osiada na dnie serca i otula przerażeniem. Wstrząsająca. Musicie ją poznać. Budzi mnóstwo sprzecznych emocji. W swym zepsuciu tak wciągająca, że nie można się oderwać. Rani. Gorąco polecam.