Devlin recenzja

“Devlin” autorstwa Jennifer L. Armentrout to ostatni tom cyklu de Vincent. Najstarszy brat rodu de Vincent jest najbardziej tajemniczy, jego sekrety wydają się tak głęboko zakopane, że nie powinno się mieć nadzei, że kiedykolwiek będą odkopane. Trzeci tom tego cyklu w genialny sposób kończy historię, a mroczna otoczka tej historii powoduje u czytelnika gęsią skórkę. Bardzo spodobało mi się ukazanie nowego oblicza autorki, potrafi pisać nie tylko wciągające młodzieżówki, lecz również potrafi zachęcić starszego czytelnika do swojej twórczości. Dostaliśmy odrobinę pikanterii oraz dużą dozę mrocznego oblicza autorki wraz z idealnym wyczuciem do pisania romansów. Ostatni tom tego cyklu nie jest tylko idealnym zakończeniem, ale również jest najlepszym tomem z całego cyklu.

Obok tytułowego Devlina poznamy historię Rosie Herpin, dziewczyny, która w młodym wieku została sama, bez ukochanego męża. Historia rozpoczyna się w momencie spotkania się tej dwójki na cmentarzu, gdy odwiedzali osoby im bliskie, które odeszły. Rosie specjalizuje się w polowaniu na duchy a dom braci de Vincent wydaje się być pełen zjawisk paranormalnych. Ludzie mieszkający w Nowym Orleanie nazywają najstarszego brata de Vincent Diabłem, a dwór, w którym mieszka jest pełen tajemnic. Klątwa, która wisi nad tym rodem również wydaje się prawdziwa, Rosie fascynację Devlinem prawie przypłaca życiem, co powoduje, że jest bardziej skłonna uwierzyć w tajemniczą klątwę. Ona chce odkryć tajemnice przystojnego Devlina, on za to zaczyna się powoli otwierać na urok osobisty Rosie.

Devlin wydaje się najmroczniejszą postacią całego cyklu a Rosie mimo swojej przerażającej profesji jest bardzo pogodna i zabawna. Ten nieprzystępny i szalenie przystojny mężczyzna był dla mnie jedną wielką niewiadomą i nie mogłam się doczekać chwili, gdy poznam jego tajemnice. Nie będzie to dla was pewnie zaskoczenie, ale uwielbiam sposób w jaki autorka kreuje swoich bohaterów, a Devlin jest najciekawszym bohaterem, najbardziej złożonym a jego historia jest ekscytująca. Rosie jest również ciekawą postacią, jej poszukiwania duchów były lekko przerażające, dzięki czemu nie potrafiłam się oderwać od książki. Armentrout jest mistrzynią w budowaniu napięcia, jej styl jest bardzo przyjemny, dlatego książkę czyta się bardzo szybko i nie chce się jej odłożyć. Mimo niedopasowania tej dwójki, z uśmiechem na twarzy czytałam ich perypetie, było namiętnie, odrobinę zabawnie i naprawdę sporo mroku, ale również muszę stwierdzić, że było odrobinkę absurdu. Pod koniec książki czułam się trochę rozczarowana, ponieważ autorka dodała odrobinę fantastyki do tej historii, trzymała się dzielnie przez dwa tomy, dając mi całkiem racjonalne wytłumaczenia, by na sam koniec popłynąć z wyobraźnią. Mimo tego jednego małego szczegółu polecam cały cykl. Jest ciekawa odskocznia od młodzieżówek, którymi raczy nas autorka.