Diabły Reno recenzja

„-Nie cierpię tej myśli. (..)
– Tej, która przypomina mi o tym, że nie powinienem cię chcieć”.

Nie zliczę, ile już razy powtarzałam, że lubię debiuty. Zabierając się za czytanie książki, która poniekąd staje się wizytówką debiutującej autorki, początkowo zawsze odczuwam niepokój, jak osoba, o której właściwie nic nie wiem, ukaże mi się w swojej historii. Niezmienne jest też to, że debiuty są różne. Jak zatem wypadł ten należący do Martyny Keller?

„Diabły Reno” to książka opowiadająca losy bohaterów, którzy nigdy nie pomyśleli nawet o tym, że mogłoby ich coś połączyć. Mercy to młoda kobieta, która wraca do rodzinnego miasta po roku nieobecności z jedną misją – zemścić się na przybranej siostrze za to, że zniszczyła jej życie. Poznanie Gabriela jest jej na rękę. Chłopak jej przybranej siostry to idealny środek do celu. Jednak z planami bywa tak, jak z życiem. Nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jak różni ludzie i sytuacje, z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć, będę mieć wpływ na nasze decyzje..

Co takiego wydarzyło się rok temu, ze Mercy tak pragnie zemsty? Czy wykorzystanie w tym celu Gabriela okaże się idealnym, ale może całkowicie kiepskim pomysłem? Jak czas spędzony w Reno wpłynie na Mercy? Czy zdobywając upragnioną zemstę, zazna spokoju?

***

Muszę przyznać, że byłam bardzo pozytywnie zaskoczona tą historią. Co prawda, początkowo miałam problem, by się w nią wkręcić, bo wszystko wydawało mi się odrobinę chaotyczne, jednak z każdym kolejnym rozdziałem przekonywałam się do niej jeszcze bardziej i ostatecznie czytałam do końca z dużym zaangażowaniem.

Podobało mi się to, że ta książka to zdecydowanie coś innego na naszym rynku wydawniczym. Widać, że autorka miała pomysł i sukcesywnie go wykonywała, a sam fakt, iż do tematu łyżwiarstwa figurowego i boksu podeszła z potrzebnym mu naciskiem, dodawał jej dodatkowych plusów. Widać, że Martyna Keller ma sobie duży potencjał, a styl, którym się posługuje, jest lekki i dojrzały. Gdyby sam początek odrobinę bardziej uporządkował, historia ta zyskałaby jeszcze więcej, jednak i w takiej formie, mnie się podobała.

Znalazłam w tej książce bohaterów, którzy na pierwszy rzut oka niespecjalnie dali się polubić. Zwłaszcza Mercy wydawała się dla mnie zbyt przemądrzała, jednak im dalej, tym dużo łatwiej było mi się postawić w jej sytuacji i przede wszystkim zrozumieć, co tak naprawdę kryje się tam w środku, tej przepełnionej żalem dziewczyny. Gabriel to postać, którą z chęcią poznałabym lepiej, jednak być może w kolejnym tomie to nastąpi.

Z pewnością jest to powieść, która zapada w pamięć, a samo zakończenie choć przeze mnie spodziewane, to jednak moje serce, miało nadzieje, że potoczy się to inaczej. Z przyjemnością sięgnę po kontynuację, bo coś czuję, że to jeszcze nie koniec tej historii, a wam „Diabły Reno” POLECAM ;)