Biała wilczyca recenzja

Biała Wilczyca to historia Kseni i Maxa oraz ich rodzin i najbliższych przyjaciół. Gdy poznajemy Ksenię jest rok 1917, dziewczyna ma piętnaście lat i mieszka z rodziną w zamku w Piotrogrodzie. Jej kapryśna, lekko próżna i dość małostkowa. Jej postawa zmienia się jednak diametralnie wraz z nadejściem rewolucji październikowej. Rodzina Kseni – zaliczana do rosyjskiej arystokracji – zostaje naznaczona i napiętnowana przez bolszewicki reżim. Szybko okazuje się, że muszą oni uciekać z nieprzyjaznego im państwa i zacząć życie na obczyźnie. Po wielu perturbacjach losu rodzina, w okrojonym składzie, dociera do Paryża. Życie jednak nadal ich nie oszczędza i bynajmniej nie jest bajką. Maxa poznajemy troszkę później, jest rok 1924, znajdujemy się w Berlinie. Młody mężczyzna, który jest obiecującym fotografem, zaczął właśnie swoją pierwszą, poważną pracę w jednym z magazynów modowych. Jego życie znacznie różni się od tego, które zmuszona jest prowadzić Ksenia, ale również nie jest do końca usłane różami. Główni bohaterowie poznają się w jednym z paryskich barów w 1925 roku. Jest to spotkanie, które całkowicie zmienia ich życia. Przez kolejne stronice książki obserwujemy życie tych dwojga ludzi, które znacznie częściej przebiega osobno, aniżeli razem. Wraz z nimi przechodzimy przez trudy paryskich strajków lat 30., początków dochodzenia Hitlera do władzy i wreszcie, do koszmaru II wojny światowej. Akcja tego tomu kończy się w 1945, gdzieś na niemieckiej drodze.
Po przeczytaniu tej powieści zrozumiałam, co miały na myśli moje znajome, które czytały Pięćdziesiąt twarzy Greya. Wiecie o co chodzi? Czytacie tę książkę i już od pierwszych stron wiecie, że nie jest jakoś wybitna, w sumie to jest bardzo schematyczna, momentami wręcz mdła. Ale czytacie, czytacie, czytacie i zupełnie nie jesteście w stanie się oderwać. A gdy już ją skończycie, to czujecie jakiś wyrzut sumienia i lekkie zawstydzenie, że poświeciliście jej tylu czasu i uwagi. Połknęłam ją w jeden dzień, gdzie normalnie książki powyżej 400 stron – nawet te najbardziej fascynujące – zajmują mi co najmniej dwa dni.
Nawet nie polubiłam głównych bohaterów! Tyle jest w nich dramatyzmu, pseudo filozoficznych wynurzeń. I jeszcze te „okoliczności czasu”, kiedy nagle ot tak spotykają się w tłumie strajkujących w paryskich ogrodach. Znacznie bardziej ciekawszy i „ogarnięci” są ich znajomi, którzy stanowią tło wszystkich wydarzeń. Uwielbiam Sarę, pierwszą wielką miłość Maxa, a później jego przyjaciółkę. Ta kobieta jest cudowna, emanująca stuprocentową kobiecością, niewymuszoną elegancją, dowcipem, powabem i intelektem. I ta jej duma i godność!