Czasami wszyscy zdrowi ludzie kaszlą recenzja

Tytuł książki, którą skończyłam czytać niedawno, może budzić skojarzenia z poradnikiem dotyczącym zdrowia. Nic bardziej mylnego, gdyż „Czasami wszyscy zdrowi ludzie kaszlą” to gorzko-realistyczna powieść o meandrach życiowych ścieżek i ludzkiej egzystencji.

Okładka doskonale nawiązuje, w bardzo symboliczny sposób, do głównego wątku powieści, a właściwie do głównych postaci. Pięć zapałek to jak pięciu przyjaciół, z których każdy wędruje przez życie z inną historię i bagażem doświadczeń. Jedna z zapałek na tytułowej ilustracji, jest całkowicie spalona i pokruszona. Odnosi się ona do Pandy, który tuż przed trzydziestymi urodzinami popełnia samobójstwo.

Debiutanckie dzieło Patryka Ptaszkowskiego to przede wszystkim opowieść o wielu aspektach ludzkiego istnienia ujęta w interesującą formę literacką. Na jej fabułę składają się cztery a właściwe pięć różnych historii, które razem tworzą bogatą paletę wydarzeń, emocji, problemów, dylematów i życiowych wyborów.

Ciekawym zabiegiem zastosowanym przez autora jest używanie tylko pseudonimów głównych postaci. Poza nimi nie znamy nazw miejscowości, w których oni mieszkają ani ich imion. Można jednak domyślić się, że wydarzenia mają miejsce gdzieś w Polsce, być może w rodzinnym dla autora Gorlicach lub w jego rejonach.

Wiewiórka, Surykatka, Leniwiec i Sowa. Poznajemy po kolei każdego z nich w momencie, gdy dowiadują się o śmierci przyjaciela. Panda obecny jest w prologu i epilogu a także we wspomnieniach kolegów. Nie od razu otrzymujemy portrety wszystkich osób, gdyż ich charaktery, przeżycia i to, co dane jest im doświadczać, odsłaniane są stopniowo, w osobnych kadrach z ich życia. Wnikamy w ich umysły, wracamy z nimi do chwil z przeszłości i śledzimy bieżące wydarzenia, by w efekcie otrzymać dobrze zarysowaną opowieść.

„Czasami zdrowi ludzie kaszlą” to powieść o chorobach współczesnego świata, z której wyłania się jego niezbyt miły obraz. Przyjaciele, poruszeni śmiercią Pandy, snują refleksje nad swoim życiem, ale też toczą między sobą dyskusje na różne życiowe tematy. W ten sposób autor zgrabnie połączył elementy obyczajowe z rozważaniami natury egzystencjalnej, społecznej i filozoficznej ukazującej współczesnego człowieka w sieci różnych mechanizmów, określające jego sposób postępowania, myślenia czy podejmowania decyzji.

Opowiadając o grupie przyjaciół porusza wiele zagadnień, które niczym rdza, wyżerają z człowieka to, co najlepsze, powodując staczanie się w dół. Na przykładzie Leniwca pokazuje problem braku perspektyw dla młodych ludzi w małych miejscowościach, co nie raz prowadzi do marazmu, apatii a w efekcie do alkoholizmu czy innych nałogów. Sowa z kolei jest głosem ludzi niepełnosprawnych, ale jednocześnie osobą pokazującą, że trudne doświadczenia nie są powodem do narzekania. Mimo nieszczęścia, które go dotknęło dwa lata wcześniej, potrafił się podnieść na duchu i z nadzieją patrzeć w przyszłość. Surykatka prowadzi wydawnictwo i boryka się z polskimi realiami ekonomicznymi. Jest zmuszony szukać lepszych możliwości na emigracji. Natomiast Wiewiórka przekracza próg nowego życia u boku ukochanej kobiety, ale wkrótce los stawia przed nim zadania, które weryfikują słowa przysięgi złożonej przy ołtarzu.

Poprzez ich losy autor pokazuje, że każdy człowiek nosi w sobie swoją własną historię, która kształtuje charakter, wyznacza cele, czasami wzmacnia a czasami przytłacza swoim wymiarem. Są tacy, którzy świetnie sobie radzą z trudnymi doświadczeniami, jak na przykład Sowa, a są tacy, którzy nie wytrzymują ciężaru spoczywającego na ich barkach, tak jak Panda i przegrywają walkę z życiem.

Mam nadzieję, że jeszcze spotkam Wiewiórkę, Surykatkę i Sowę, gdyż wiele wątków pozostało bez odpowiedzi, robiąc furtkę do kontynuacji ich dalszych losów.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: Novae Res

Recenzja pochodzi z mojego bloga:https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/06/797-czasami-wszyscy-zdrowi-ludzie-kaszla.html