Dom jest tam, gdzie są ciała recenzja

Akcja jest wartka, z każdą czytaną stroną mam więcej pytań niż odpowiedzi. Uwielbiam ten tajemniczy, mroczny klimat i gdy książka podzielona jest na rozdziały z których wyłania się każdy bohater osobno. Znamy ich myśli, cele, założenia, ja wtedy doszukuje się prawdy, śledzę każdy możliwy ruch, by upewnić się, że moje przemyślenia sprawdzą się z rzeczywistością z książki.

Beth - jej życie zakończyło się wraz z kontuzją, bo marzenia o karierze legły w gruzach, dużo wspomina i mam wrażenie, że to co przeszła lekko ją przytłacza, gwoździem do trumny było zniknięcie ojca. To ona z całej trójki rodzeństwa była głosem rozsądku, pilnowała by mama miała godną śmierć, chciała również zaopiekować się młodszą siostrą Nicole, ale jej nałóg raczej je rozdzielił niż zjednoczył.

Nicole lekkoduch, marzycielka, całe życie z notesem w ręce. Rodzice próbowali odciągnąć ją od szemranego towarzystwa poprzez wspieranie jej talentu do pisania, by mogła stać się pisarką, poetką. Niestety i tu ucieczka ojca wpłynęła na Nicole, bo myślę, że nie potrafiła poradzić sobie ze stratą, emocjami i łatwiej jej było sięgnąć po narkotyk, bo to dzięki temu mogła zapomnieć i nie myśleć.

Michael jako jedyny postanowił wyrwać się z małego miasteczka i zainwestować w siebie i swoje możliwości. Odciął się od rodziny i osiągnął sukces. Zdecydowanie lepiej radzi sobie finansowo, bo rzeczywiście osiągnął zamierzony cel. Twardo stoi na ziemi jest ambitny, ale i wyrachowany.

Rodzeństwo, które ma wspólną przeszłość, wspomnienia, nieporozumienia, musi zjednoczyć się by pożegnać i upamiętnić swoją mamę w dniu pogrzebu. Czy będą potrafili stać się jednością? Czy pamiątki i tajemnicza kaseta wideo ułatwi te zadanie?

Powiem tak książkę czyta się błyskawicznie, szukałam motywów i śladów, ale jednak zostałam zaślepiona, nie znalazłam tego złego bohatera, bo on był przebiegły i autentyczny. Dodam tylko tyle, że rodzice zawsze chcą chronić swoje dzieci, pragną nie widzieć ich błędów, a czasem tuszują je dla dobra rodziny, ale czy takie zachowanie jest słuszne? Czy nie każdy powinien odpowiadać za własne czyny?