Dom utraconych recenzja

„Dom utraconych” Katarzyny Wolwowicz to ciekawy thriller z profilerką kryminalną Carmen Rodriguez znaną z powieści „Jaskinie umarłych”.

Bohaterka po latach wraca do swojego rodzinnego miasta w Hiszpanii. I żeby to był zwyczajny powrót! Wieść o brutalnym morderstwie wstrząsa całym miastem. Carmen z inspektorem Javierem Bardenem, rozpoczyna śledztwo i wszystko wskazuje na to, że dotyczyć ono będzie seryjnego mordercy.

Kolejne ciała i sposób, w jaki ci ludzie zostali zamordowani, przypominają nierozwiązane zbrodnie sprzed lat. Zniknięcie dwóch sióstr rzuca podejrzenie na „Okulistę” – seryjnego mordercę. Jego brutalność i zdolność do manipulowania śledczymi sprawiają, że Carmen nie wie, komu może ufać. Wątek zaginięcia dziewcząt i mroczna historia domu Cortijo Jurado zaczynają odgrywać znaczącą rolę, przy okazji naprowadzając bohaterkę na serię fałszywych tropów i kolejne zagadki, a u czytelnika wywołują dreszcz emocji.
Gdy Carmen zaczyna odkrywać związek między przeszłymi a współczesnymi wydarzeniami według schematów teraz wszystko powinno pójść gładko. Niestety, powrót głównej bohaterki w rodzinne strony sprawia, że wracają wspomnienia z bolesnej prywatnej przeszłości i bardzo mocno oddziałują na kondycję psychiczną, a tym samym zawodową.

Mimo że bohaterka popełnia wiele błędów, a czasami nawet zachowuje się mało profesjonalnie, wciąż się ją lubi i jej kibicuje. Podobała mi się dynamiczna, dobrze się układająca współpraca Rodriguez z inspektorem Bardenem. Autorka, ukazując dwie twarze bohaterki, wtłoczyla w nią krew autentyczności, a czytelnikowi przypomniała, że życie prywatne ma duży wpływ na życie zawodowe.

„Dom utraconych” jest napisany w świetnym stylu, ma dobrze skonstruowaną fabułę, wciągającą akcję, ciekawe wątki i zaskakujące zakończenie. Jednak tym razem muszę wspomnieć o luce, która pozostawiła we mnie niedosyt. Autorka nie pozwoliła mi głębiej poznać motywacji mordercy, a zatem brakło mi związanych z tym doznań, głębszych emocji.
Innych emocji mi nie brakowało. Mroczny klimat tej powieści, zacierające się granice między tym, co było a tym, co jest, sprawiły, że wpadłam na kilka godzin w wykreowaną przez Wolwowicz rzeczywistość i jak zwykle był to dobry czas.

Powieść poleca się na każdą porę roku, ale jesienią smakuje najlepiej.