Recenzja książki Ja nie mam duszy. Sprawa Barbary Ubryk, uwięzionej zakonnicy, której historią żyła cała Polska

Szukasz ukojenia, miejsca, gdzie znajdziesz spokój i poczucie bezpieczeństwa. Twoim głównym i jedynym obowiązkiem jest bezwzględne posłuszeństwo i stosowanie się do z góry narzuconych zasad. I modlitwa. Żarliwa i przepełniona ufnością, że wszystko, co zsyła Bóg, jest zgodne z jego wolą. Nie można się jej sprzeciwić. Należy przyjąć z pokorą jego postanowienia. Czy darem jest zamurowanie w ciasnej celi, bez dostępu do światła i spojrzeń innych ludzi?

O sprawie Barbary Ubryk wiedziałam nie wiele. Właściwie moja wiedza kończyła się fakcie, że gdzieś kiedyś przetrzymywano zakonnice. Tyle i aż tyle. Z ogromną przyjemnością sięgnęłam więc po książkę, która opisuje tamte wstrząsające wydarzenie. Spodziewałam się rzetelnej pracy, choć wiedziałam, że dostępne źródła nie będą obfitowały w mnogość informacji. Nie raz przekonałam się, że kościół niechętnie dzieli się swoją mroczną stroną. Niewygodne fakty zachowuje dla siebie, tak by nigdy nie ujrzały światła dziennego. Tak też było w przypadku mniszki z Krakowa.

Już od pierwszych stron zostałam wrzucona w sam środek opowieści. Nie znając faktów, nazwisk, nie wiedząc kompletnie nic, brnęłam dalej, nie mogąc pojąć, dlaczego kobieta wstąpiła do zakonu, czemu została umieszczona w celi. Rozumiem taki zabieg, gdyby opisywane wydarzenia miały miejsce pięć czy dziesięć lat temu. Gdzie każdy by o nich słyszał, ale nie gdy opisywane sprawy miały miejsce XIX wieku. Dopiero po około 90 stronach wszystko zaczyna się klarować, kiedy autorka przybliża nam życiorys Barbary.

Czytając, miałam wrażenie, że jest to bardziej praca historyczna niż reportaż. Pisana tak, by wyczerpać temat. Brak tu polotu i takiej lekkości pióra, która sprawiłaby, że pozycja chwyciłaby za serce. Nie mogę też nie zwrócić uwagę na fatalne rozplanowanie druku na stronie. Listy, przytoczone słowa pisane są jednym ciągiem. Podczas lektury miałam ochotę zapalić światło, żeby dać więcej wolnego miejsca na kartkach.

Czytanie tej książki jest jak jazda autostradą. Jest długo i nudno. Jedyny plus to mnogość źródeł. Tyle i aż tyle.