Czas rumianku recenzja

Gdy kilka miesięcy temu sięgałam po Sagę Ludzi Ziemi nie byłam pewna, czy lektura mi się spodoba, ryzykowałam stracony czas oraz literacki zawód, ale odważyłam się wyjść ze strefy komfortu (kuszona opiniami odnośnie innych tytułów autorki) i tak oto znalazłam się w tym miejscu. Miejscu, w którym niegrzecznie podpytuję wydawnictwo WAB oraz Annę Fryczkowską o kolejne tomy, choć premiera drugiego była dopiero co. A wszystko dlatego że autorce udało się stworzyć powieść prawdziwych ludzi. Nie tylko przez wzgląd na to, że bazuje na rodzinnych zapisach, ale też dlatego, że jej bohaterowie nie są jedynie słowami na papierze. Poznajemy ich od chwili narodzin, obserwujemy życia pełne bólu, radości i pracy, jesteśmy przy ich śmierci. Każdy jest inny i każdy jest rewelacyjnie wykreowany.

„Saga ludzi ziemi“ to opowieść o prostych ludziach, których dzieje przypadają na wiek dziewiętnasty. W „Czasie Rumianku“ chłopi miewają już własne ziemie, ale wszelkie nowinki świata umykają ich oczom. Jedynie epidemia cholerny zahacza o wieś, a niesie za sobą strach oraz bardziej gorliwą miłość do Boga. Tyle że życie w tym odległy kawałku świata zawsze wraca ponownie do swojego powolnego biegu. Po każdym kryzysie, po każdej stracie, po każdym cierpieniu...

W tym tomie zabobony oraz pogaństwo jeszcze mocniej wtapiają się w chrześcijaństwo. Zraniony duch podąża za ludźmi, by mieszać w ich życiu, a chorobę można obłaskawić modlitwą. Zdecydowanie więcej jest przemocy w rodzinach, więcej uciekania w alkohol, więcej kobiet traktowanych niczym dobytek mężczyzny. Pojawia się faworyzacja pierworodnego, nieprzepracowana żałoba, marzenie o walce z wiatrakami i rozpaczliwie pragnienie miłości. Wszystko, co podobało mi się w tomie poprzednim — tutaj jest bardziej, lepiej.

Cóż mogę powiedzieć? Zostałam wielką fanką tej niepozorne serii. Niby to opowieść „zwyczajna“, ale to w tym między innymi tkwi jej moc. Tom drugi podobał mi się jeszcze bardziej iż pierwszy i nie przewiduję, by przy kolejnych moja sympatia mogła zmaleć.