Grudzień drugich szans recenzja

Pewnie się powtarzam, ale kto jest ze mną dłużej, doskonale wie, że uwielbiam książki Anny Langner i po każdą sięgam w ciemno. I wiecie co jest niesamowite? - każda z tych książek jest zupełnie inna i w każdej jest coś, co potrafi mnie zaskoczyć. Tym razem był to bardzo specyficzny główny bohater i poruszenie kilku trudnych tematów, ale po kolei...

Klaudia ma prawie trzydzieści lat. Jest przebojowa, dobrze wygląda i dużo imprezuje. Pracuje w biurze, które jest centralą dla biznesów jej szefa. Wraz z nią pracują trzy koleżanki i jeden informatyk - Filip. Dziewczyny szydzą z chłopaka - z jego wyglądu, a także zachowania. Klaudia trzyma się z koleżankami i dla niej Filip jest niemalże przezroczysty, ale przecież nie zawsze tak było...

Ta historia tak naprawdę zaczęła się wiele lat temu. Klaudię i Filipa połączył wspólny problem - obydwoje byli wyszydzani w szkole przez swój wygląd. Ich relacja szybko przerodziła się w prawdziwą, nieskażoną przyjaźń. Minęło jednak kilka lat i dziewczyna zrozumiała, że pora na zmiany. Schudła, zaczęła się inaczej zachowywać i z czasem zyskała akceptację otoczenia. Ale pozostał jeden szkopuł - musiała pozbyć się Filipa, który psułby jej reputację i zrobiła to bez mrugnięcia okiem...

Pewnego dnia Klaudia, zmuszona zostać w pracy z Filipem po godzinach, namawia go na złamanie regulaminu. Za karę szef ich nie wyrzuca, ale wysyła razem na tajną misję do Zakopanego i to podczas Świąt Bożego Narodzenia. Ten wyjazd zmieni ich życie o 180 stopni.

Chciałoby się powiedzieć, że to lekka, świąteczna historyjka, ale nic bardziej mylnego! Choć książkę czyta się z dużą łatwością, a strony przewracają się same, to jest to historia głęboka i zawierająca drugie dno. Nie tylko porusza ważny temat dotyczący akceptacji i postrzegania drugiego człowieka, ale także bezdomności, marnotrawienia jedzenia, ciężkiej choroby dziecka i związanej z tym bezradności.

Życie nie zawsze jest usłane różami, a często to, co widzimy to jedynie maski, które przywdziewają otaczający nas ludzie, a także my sami. Czasami potrzeba impulsu, żeby opadły z dużym hukiem. Mamy wtedy szansę dostrzec nasze prawdziwe ja i zrozumieć, jak wiele błędów popełniliśmy. Przecież każdy zasługuje na drugą szansę, prawda?!

Polecam 🤩