Recenzja książki Duża dziewczynka

Czytałam tę książkę i czytałam... i zastanawiałam się o czym ona właściwie jest. Bo na dobrą sprawę jest to zbiór stron blablania o niczym. 
OK, dziewczyna nie jest jakoś olśniewająco piękna, na tle jednorodnej rodzinny wyróżnia się swoją innością; do tego toksyczni rodzice, którym bozia wyraźnie poskąpiła empatii a w dalszym rozrachunku rozumu, o siostrzyczce już nie wspominam, bo w kompilacji z rodzicami mam skojarzenia z bandą pustych cymbałów. To więcej niż smutne, że wartość jednostki określa się jej wyglądem. Tym bardziej bolesne, że zjawisko jest powszechne i dotyka wszystkich aspektów życia. Cieszy więc, że niekochana i poniewierana przez życie dziewczynka po licznych perypetiach odnalazła swojego księcia i życiowe wsparcie. I dobrze. Mnie jednakże najmocniej uderzyło w "Dużej dziewczynce" coś innego, przez co książka straciła swój urok a autorka resztki szacunku. Otóż, gdzieś w tekście mignęła mi informacja, że tytułowa bohaterka nie jest - co sugeruje tytuł - kobietką otyłą. Dziewczyna ma aż (!!!) pięć kilogramów nadwagi. Nie trzydzieści, jak można by przyjąć domyślnie z tytułu; nie piętnaście, nie jest też jakoś monstrualnie otyła. Nie. Jest przyjemnie zaokrąglona o pięć kilogramów. Słownie: Pięć. Ludzie...!!! Cały ten szum, ogólne potępienie, nietolerancja otoczenia, wypracowane kompleksy... A to wszystko o pięć kilo? Wiecie co? Mnie zwyczajnie witki opadły. Bo jeśli pięć kilogramów niezgody z tablicami BMI wystarczy by zdeptać, zgnoić i zatruć komuś życie, to w jakiej sytuacji stawia to ludzi, dla których natura w tym względzie okazała się znacznie bardziej hojna? Biorąc pod uwagę wszechobecny ostracyzm, jawną niechęć wręcz wrogość wobec osób otyłych, które z przyczyn różnych nie wpisują się w obowiązujący kanon worków na kości - powyższe jest zwyczajnie żenujące i śmieszne. Ciśnie mi się również "żałosne", ale dokładam starań, by nie wkomponować słowa w treść. Cholera. W tym kontekście ludziom autentycznie otyłym i z jakąkolwiek nadwagą należą się wyrazy najwyższego szacunku za to, że mają odwagę istnieć w ogóle, oraz (o zgrozo!) pokazywać swoje zdeformowane sylwetki światu. Więcej: Mają czelność uśmiechać się do tego chudego świata środkowym palcem. Fajnie, że Wiktoria wygrała walkę z tuszą. Każdy ma prawo do szczęścia. Ciasto na próbę również. Ale pięć kilo? Dajcie spokój.