Recenzja książki Dygot

Dużo emocji. Skrajnych. Takich, które wsączają się w człowieka i długo nie chcą wyleźć...

Jan Łabendowicz i jego żona Helena wiele zawdzięczają starej Niemce, którą wojna przypadkiem pchnęła w ich życie. Dlatego mężczyzna cierpi prawdziwe katusze po tym, jak odmawia jej pomocy w potrzebie. Frau Eberl rzuca na rodzinę klątwę. Urodzi im się diabeł, nie dziecko...czy wierzyć tym banialukom przestraszonej desperatki? Uznać to za srogą przepowiednię czy za stek bzdur? Jak znaleźć wytłumaczenie, gdy na świat przychodzi chłopiec o skórze białej jak śnieg i szatańsko czerwonych oczach...?

Równolegle poznajemy losy Bronka Geldy, jego żony, rudowłosej Ireny i ich ukochanej córeczki, Emilki. Znowu przepowiednia, znowu zapowiedź tragedii, która spotka dziecko. I co gorsza, zdaje się, że los krok po kroku próbuje realizować paskudne wróżby starej cyganki.

Polska wieś, zahukane miasteczko, przestraszeni życiem ludzie. Cała społeczność zdaje się wierzyć, że ich losy nie zależą od nich samych. Bóg, przeznaczenie, klątwy, przyjmują wszystko, byle nie wziąć odpowiedzialności. Książka w brutalny sposób pokazuje prawdę o ludziach na przełomie wielu dziesięcioleci, od II wojny światowej, aż po początek XXI wieku. Jest to obraz nieustającej walki, tej międzyludzkiej, ale także wewnętrznej, toczonej indywidualnie przez każdego z bohaterów. Każdy z nich ma swój ciężar do dźwigania na barkach i radzi sobie z nim na tyle, na ile pozwalają mu wewnętrzne ograniczenia i ciągnące się od pokoleń słabości. Ciężkie emocje towarzyszyły mi, gdy śledziłam losy bohaterów walczących każdego dnia o lepszy byt, o ten strzępek radości dla siebie, dla rodziny. Autor niejednokrotnie stawia bohaterów przed trudnymi wyborami, które odcisną silne piętno na całym ich życiu. Optymizmem napełniła mnie rozmowa Sebastiana z bogiem. Nie chcę zdradzić za dużo z fabuły, dlatego napiszę tylko, że ja potraktowałam ten moment jak światełko w tunelu wszechpanującej ciemnoty...

Książka okrutnie prawdziwa, dotykająca korzeni ludzkiej natury. Czytając człowiek sprawdza, czy aby na pewno nie ma za paznokciami piołunowskiej gleby. Zachwyty nad tą pozycją są moim zdaniem w pełni uzasadnione.