Dyrektor generalny recenzja

Być może część z Was będzie w szoku, ale "Dyrektor generalny" to naprawdę moja pierwsza styczność z twórczością K.N.Haner. Oczywiście miałam świadomość, że autorka wydała już wiele książek, ale jakoś nie było mi z nimi po drodze.

W takim razie, dlaczego zdecydowałam się sięgnąć po jej najnowszą publikację?

Wszystkiemu jest winny Instagram i niezliczona ilość kont, które zapowiadały premierę tej książki. Reklama zadziałała, dokonałam zakupu i dołączyłam "Dyrektora generalnego" do stosu publikacji, które dzielnie czekają na mojej półce, aż zostaną przeczytane.

Minęło kilkanaście dni i wreszcie sięgnęłam po rzeczoną pozycję i zabrałam się za czytanie i... chyba jeszcze mi się nie zdarzyło, żebym po przewróceniu ostatniej strony aż tak bardzo pragnęła kolejnej części!

Pierwszy tom dylogii "Dyrektor generalny" opowiada o dwudziestosześcioletniej Olivii, która pracuje jako asystentka. Jej szefem jest pan Bennett, który z powodów zdrowotnych planuje przejście na zasłużoną emeryturę. Jego miejsce ma zająć Harry - wnuk, który wrócił z podróży po świecie, a zarazem mężczyzna, któremu Olivia pomogła w opanowaniu ataku paniki, podczas awarii windy.

Z początku relacja między głównymi bohaterami jest dość oschła, jednak w miarę upływu czasu przeradza się w swego rodzaju przyjaźń. Wszystko zmienia się, jednak kiedy wyjeżdżają służbowo do Paryża, w momencie, gdy dotychczasowy partner Olivii okazuje się niezrównoważonym psychicznie dupkiem.

Z początku myślałam, że będzie to typowy romans biurowy. On przystojny i bogaty, ona ładna i zaradna. Trafiła ich strzała amora i bum koniec książki. Jednak w rzeczywistości okazało się, że autorka zaserwowała czytelnikom prawdziwy emocjonalny rollercoaster. "Dyrektor generalny" to nie tylko romans, to opowieść o podejmowaniu naprawdę ciężkich decyzjach, odzyskiwaniu pewności siebie, odbudowie utraconego zaufania oraz o odkrywaniu zagadek z przeszłości.

Muszę przyznać, że autorka stworzyła naprawdę dobrą książkę, która jest tak napakowana różnego rodzaju emocjami, że czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. W zasadzie to nawet nie wiem, kiedy skończyłam ją czytać, ponieważ wydawało mi się, że dopiero zaczęłam, a już pochłaniałam ostatnią scenę. A muszę wspomnieć, że zakończenie to prawdziwa petarda, dlatego z niecierpliwością czekam na kolejny tom tej wspaniałej historii.