Dzieci Diuny recenzja

Powróciłam na planetę Arrakis aby śledzić dalsze losy rodu Atrydów, a także losy samej planety i ich mieszkańców. Trzeci tom jest niezwykle dynamiczny, wielowątkowy i nieprzewidywalny. Jak to zwykle bywa, gdy tron pozostaje pusty zaczyna się walka o władzę i eliminacja przeciwników. Akcja powieści rozpoczyna się dziewięć lat po odejściu na pustynię oślepionego Muad'Diba i narodzeniu bliźniaków Leto i Gani. Czy Leto i Gani są zwykłymi dziećmi? Imperium rządzi regentka , siostra Muad'Diba, Alii. Czy jednak będzie skora oddać władzę? Przybywa Lady Jessika matka Alii i babka Leto i Gani. Jakie ona ma cele i do czego dąży? Pojawia się też tajemniczy, ślepy Kaznodzieja. Czyżby by był to Muad'Diba? Do tronu jeszcze pretenduje ród Corrinów, odwiecznych wrogów rodu Atrydów. Rozpoczyna się walka o tron i przetrwanie rodu Atrydów. Sama planeta i Fremeni ją zamieszkujący też ulega zmianom. Czy to nie doprowadzi do jej zagłady i zniknięcia przyprawy. Czy imperium może istnieć bez przyprawy? Kto zasiądzie na tronie Imperium?

Akcja powieści jest zaskakująca, pełna nagłych zwrotów, z każdą stroną coraz bardziej intrygująca. Dodatkowo wielką wartością powieści są postacie, wielowymiarowe, niejednoznaczne, targane różnymi emocjami i dylematami. Herbert stworzył świat przyszłości, ale nie oderwany swoimi problemami od naszej rzeczywistości. Co się dzieje z planetą, gdy zakłócamy jej naturalny ekosystem? Jakie są konsekwencje połączenia władzy religijnej z władzą tronu? Jak z latami zmienia się pamięć o bohaterach i ich kult? To mnie też zachwyca w tej powieści, jej powiązania z dylematami współczesnymi.

Gorąco polecam całą serię, nie jest to jedna z wielu przygotówek jakie teraz się pojawiają. Książka jest wyjątkowa i zapada w pamięć. Sama jestem ciekawa dalszej ewolucji planety i jej mieszkańców.

Ps. Ciekawa jest i kontrowersyjna wypowiedz jednej z postaci: „Musimy odrzucić maszyny-które-myślą. Ludzkość sama sobie wyznacza kierunek. Czegoś takiego nie potrafią zrobić maszyny. Rozumowanie zależy od oprogramowania, a nie od oprzyrządowania, a to my jesteśmy ostatecznym programem!”