Dziecko z Auschwitz recenzja

I śmiga na polski rynek kolejna nowość, która zasila szeregi literatury obozowej. Wspominałam już, że im więcej rozczytuję się w tym gatunku, tym ostrożniej podchodzę do kolejnych tego typu książek. (nie)stety rynek jest obecnie tak przesycony, że co uważniejsi czytelnicy czują już lekkie zmęczenie materiału. Nie ma się co temu dziwić – pasjonat tematu nie odpuści żadnej okołotematycznej pozycji, a co za tym idzie – uważnie posegreguje te godne uwagi i te, które przejdą bez echa. Jak jest w przypadku „Dziecka z Auschwitz”?
Czeszka Eva wiedziona miłością za świeżo poślubionym, uzdolnionym artystycznie mężem idzie jego śladami do Auschwitz. Wcześniejsze życie w getcie wraz z rodziną może i przygotowało ją do walki o przetrwanie, ale niemal na pewno nie przygotowało dziewczyny na to, czego można spodziewać się po obozie koncentracyjnym.
Nie ma co zbytnio rozwodzić się nad warunkami obozowymi, codziennością, jak i relacjami międzyludzkimi, bo to w zasadzie w każdej gatunkowo podobnej książce jest równie mocno, jak i wciąż tragicznie wymowne i prawdziwe. W dalszym ciągu budzi żal i rozrzewnienie, że ludzie ludziom zgotowali ten los…
Niemałym problemem tej książki w mojej opinii jest błędne definiowanie tytułu – w zasadzie o dziecku w Auschwitz przeczytamy chyląc się ku końcowi książki. To trochę za mało, by obierać za motyw przewodni właśnie malucha. Autorka w głównej mierze opiera się na poszukiwaniach ukochanego, wspomnieniu miłości małżonków sprzed czasów obozu oraz na życiu w Auschwitz. Gdyby wspomnieć, jak potoczą się losy bohaterów, musiałabym uszczknąć nieco z fabuły zdradzając tym samym zakończenie. Nie chcąc więc odbierać przyszłym czytelnikom tej „przyjemności” zdradzę tylko, że wraz z daną bohaterką dotrwamy do czasu wyzwolenia obozu, jak i zabrniemy nieco dalej w matczyne trudy i znoje.
Nie potrafiłam dostatecznie wgryźć się w tę „powieść inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami” – po osobowości bohaterów autorka prześlizgnęła się dość płytko skupiając się przede wszystkim na wątku miłości do utraconego męża; zabrakło dogłębnych emocji i realizmu – podobne zarzuty stawiałam w osławionym już „Tatuażyście z Auschwitz”. Do tego niefortunnie dobrany tytuł, nieadekwatny do fabuły. Pierwsza połowa „Dziecka z Auschwitz” skupia się na tym, co koneserzy tematu dobrze znają – nie ma co spodziewać się tu czegoś nowego. W drugiej części akcja nabiera właściwego tempa dążąc tematycznie do nadanego tytułem i to nieco książkę ratuje z opresji, bo włącza się (ze sporo opóźnionym zapłonem) ludzka ciekawość, lecz czy dzięki temu „Dziecko z Auschwitz” zasługuje na polecenie? Powiem podobnie jak przy innej tego typu książce: czytelnik pochłaniający „obozówki” niczego, o czym wcześniej czytał nie odkryje, a raczkujący w tym gatunku będą zapewne pocieszeni i usatysfakcjonowani.