Śmiech w ciemności recenzja

„ Śmiech w ciemności ” przedstawia historię starą jak świat, kiedy to podstarzały i znudzony życiem mężczyzna wybucha namiętnością do młodej kobiety, a ona to świetnie wykorzystuje. Pomimo że sama historia jest znana, to sposób jej przedstawienia i styl, w jakim została napisana przez Nabokova, jest interesujący.

Albinus jest statecznym, starzejącym się koneserem sztuki, znanym w kręgach intelektualistów. Jednak był to człowiek prosty, wręcz naiwny, żyjący w swojej mieszczańskiej bańce i nie znając życia poza nią. Niestety Albinus jest bardzo samotnym człowiekiem, niemający przyjaciół, a jego życie rodzinne jest przewidywalne i właściwie nudne. Życie Albinusowi wydaje się puste i bez perspektyw, aż do pewnego dnia, gdy przypadkowo odwiedza jedno z kin. W kinie tym zwraca uwagę na piękną bileterkę, Margot, którą uważa za niewinne dziewczę. Margot nie jest jednak niewinną kobietą. Margot udało wyrwać się z biedy, gdy związała się z bogatym Rexem. Rex utrzymywał swoją kochankę i dzięki temu mogła żyć w luksusie. Niestety pewnego dnia Rex wyjeżdża do Ameryki i zostawia Margot bez środków do życia. Zatrudnia się w kinie, jako bileterka, aby mieć środki do życia i szuka nowego sponsora. Zauważa Albinusa, początkowo odtrącając go, co tylko pobudza jego pożądanie. Po sprawdzeniu, że Albinus jest bogatym człowiekiem, rozpoczyna się gra. Margot okazuje się wyrachowaną, świetną manipulatorską i „ urabia” sobie Albinusa. Albinus zaślepiony pożądaniem i mając do wyboru nudne życie przy żonie i barwne z młodą i atrakcyjną kochanką, wybiera to drugie. Zrywa wszystkie więzy z rodziną, znajomymi i ignoruje wszelkie sygnały, że jest oszukiwany. Po pewnym czasie wraca jej były kochanek, Rex, którego przedstawia, jako przyjaciela rodziny i homoseksualistę. Albinus już jest całkowicie kontrolowany przez Margot i we wszystkim jej wierzy. Rex dołącza do tej dwójki i teraz Rex razem z Margo planują, jak pozbawić Albinusa jego majątku. Od początku powieści wiadomo, że ta historia nie może się dobrze skończyć. Wysłuchałam jej do końca, żeby się dowiedzieć, w jaki sposób zakończy to autor.

Nabokov wykreował interesujące portrety psychologiczne głównych bohaterów. Autor przedstawia dwie skrajne osobowości, wyrafinowaną manipulatorką, która wie, czego pragnie i bezwzględnie do tego dąży i naiwnego, łatwowiernego, zaślepionego pożądaniem mężczyznę, który nie słyszy i nie widzi nawet jednoznacznych sygnałów. Można określić tę książkę, jako studium przypadku mężczyzny zaślepionego pożądaniem i do czego to prowadzi. Jednak nie jest to chłodne przedstawienie tego przypadku, od początku powieści towarzyszy nam ogrom emocji, którzy przeżywają bohaterowie. Na szczęście nie brak w tej powieści ironii, a wręcz groteski, która przełamuje jej dramatyzm.