Gentleman recenzja

„Dotychczas sądziłam, że mnie jestem w stanie nikogo nienawidzić. Byłam raczej osobą, która w każdym człowieku starała się znaleźć, choć namiastkę dobra. Wszystko zmieniło się, kiedy poznałam Bennetta Wallace’a"

Chyba każdy z nas chciałby mieć taką pracę, do której chodzilibyśmy z przyjemnością. Niestety Mary-Ann, dla przyjaciół Minnie nie może się tym pochwalić. Dla niej każdy dzień w pracy asystentki swojego znienawidzonego szefa to istna udręka. W towarzystwie Bennetta spina się na tyle, że nie potrafi walczyć o swoje prawa – co nie przeszkadza jej w myślach prowadzić monologów, w których w końcu wygarnia szefowi co o nim myśli.

Jakby problemy w pracy były dla Minnie niewystarczające, jej przyjaciółka Bonnie przyjęła sobie za punkt honoru wyswatać Mary- Ann i tym sposobem namawia ją na wyjazd do Francji, by tam poznała jej dobrego przyjaciela.
Wtedy jeszcze żadna z nich nie wiedziała, że ten wyjazd będzie dopiero początkiem kolejnych zdarzeń, które całkowicie zmienią życie Minnie.

***

Mańka Smolarczyk, to autorka, która już przy swojej debiutanckiej powieści „Fake. I że ci nigdy nie odpuszcza” dała mi się poznać jako osoba ze świetnym warsztatem, umiejąca stworzyć historię, która wciąga. I tak naprawdę nie spodziewałam się niczego innego po książce „Gentleman”, która tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że Mańka doskonale wie, co chce pisać i robi to w doskonałym stylu.

„Gentleman” to historia, której mi było trzeba. Pełna humoru, zabawnych zdarzeń, przekomarzań i wzajemnej złośliwości opowieść, która sprawiała, że czytałam ją z wielkim uśmiechem na ustach, nie mając ochoty odkładać jej na bok, póki nie skończę czytać. To jeden z tych świeżych romansów biurowych z relacją typu hate-love, które rozgrzewają od środka, wcale nie potrzebując do tego gorących scen erotycznych.

Mańka Smolarczyk stworzyła historię, która bawi, wzrusza i niesie ważne przesłanie o tym, że czasami to, co najważniejsze, może skrywać się pod pełną złośliwości i oburzenia maską, którą zakładamy, by nie dać się innym zranić.

Kolejny raz jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak autorka w swoim lekkim, ale też dojrzałym i dopracowanym stylu potrafiła przelać na papier historię, która wzbudziła we mnie aż tyle pozytywnych emocji. Oczywiście były też chwile, w których miałam ochotę zdzielić czymś Bennetta po głowie, za to, w jaki sposób odzywał się do Mary-Ann, jednak cała ta historia emanuję tak pozytywną energią, że nawet pisząc tę opinię mam wielki uśmiech na twarzy.

Co tu dużo mówić. Ja jestem zachwycona, wiec nie pozostaje mi nic innego jak całym sercem wam tą historię polecić! Mam nadzieję, że skusicie się na historię Minnie i Bennetta i będziecie się bawić przy niej tak doskonale, jak ja!

BARDZO POLECAM!