Siostrzyca recenzja

Dwór Blithe od zawsze wydawał się ponury i tajemniczy. Biła od niego złowroga aura. Podejrzewano, że skrywa za swoimi murami mrożące krew w żyłach historie. Jednak miejsce to dopiero staje się naprawdę przerażające, kiedy do dworu przyjeżdża nowa guwernantka. Od samego początku wzbudza obawy dwunastoletniej Florence. Jej brat pozostaje niewzruszony i nawet zaprzyjaźnia się z nauczycielką. Dziewczynka stara się odkryć jej sekret. Z czasem dochodzi do strasznej prawdy i zaczyna rozumieć, że teraz od niej zależy życie jej brata Gilesa.

Siostrzyce zakupiłam na Targach książki w Łodzi w atrakcyjnej cenie. Wiele pozytywnych recenzji, jak i sam opis zachęciły mnie do sięgnięcia po tę książkę. Co prawda długo zwlekałam z jej przeczytaniem, ale cieszę się, że w końcu udało mi się znaleźć dla niej trochę czasu. I jak wrażenia?

Jeśli mam brać pod uwagę całość książki to bardzo mi się spodobała. Nie mam do niej żadnych zastrzeżeń, po za jednym, dość bardzo znaczącym, a chodzi mi głównie o zakończenie Siostrzycy. Po raz kolejny spotykam się z rozczarowaniem jeśli chodzi o kulminacyjne wydarzenie powieści. Cała książka miała fajny klimat, przez który mocno się wkręciłam i bardzo chciałam wiedzieć jaki będzie finał. Jednak w końcu nie dowiedziałam się kim tak naprawdę była panna Taylor, chociaż tego byłam najbardziej ciekawa. Nie spodobał mi się również sposób "zakończenia" całej tej, już i tak dziwnej sytuacji. Dwunastoletniej dziewczynce wyszło to nad wyraz łatwo i dodatkowo bez odpowiedzialności za własne czyny.

Główną bohaterkę, czyli samą Florence polubiłam i wdrożyłam się w jej sytuację życiową. Mogę śmiało powiedzieć, że przez te kilka godzin, żyłam jej życiem. Jednak po tym co zrobiła na końcu, czułam do niej wstręt i obrzydzenie. Według mnie nie postąpiła słusznie i w tam tych chwilach raczej nie myślała racjonalnie. Jeśli chodzi o pannę Taylor to muszę przyznać, że do tej postaci autor wyjątkowo się przyłożył. Przerażała mnie ta guwernantka i gdy tylko była o niej jakaś wzmianka, dreszcze przebiegały mi po plecach.

Do stylu autora nie mogę się przyczepić. Czytało mi się ją bardzo szybko i bardzo przyjemnie. Ważną rolę w książce odegrał klimat, o którym już wspomniałam. W momentach grozy naprawdę się bałam i ze strachem oczekiwałam dalszego rozwoju akcji. Pisarz natomiast rozczarował mnie tymi wszystkimi niedopowiedzeniami. Na tylnej okładce jest wzmianka o tym, że po skończeniu książki i tak pozostają wątpliwości, ale nie wiedziałam, że będą mi one tak przeszkadzać i męczyć aż do dziś.

Podsumowując, Siostrzyca jest dobra, ale niestety nie bardzo dobra. Na początku widziałam w niej duży potencjał, jednak po przeczytaniu nie jestem pewna czy powinnam ją polecać i skazywać was na męki z rozpaczy o dokładne wyjaśnienia. A teraz tak naprawdę. Sami oceńcie i wywnioskujcie z mojej recenzji czy warto zawracać sobie nią głowę. Moim zdaniem warto, chociażby za te 3/4 książki.