Lucia recenzja

„Kiedy znajdzie pani to, co nas łączy, zbliży się pani do odkrycia, kim jestem”.

„Lucia” stanowi pierwszy tom nowego cyklu Bernarda Miniera, który zasłynął serią z komendantem Martinem Servazem – jednym z moich ulubionych bohaterów literackich. Czy porucznik Lucia Guerrero, zwana Wojowniczką, ma szansę zająć jego miejsce na moim osobistym piedestale postaci książkowych? Nie, ale jako że lubię niepokorne, wymykające się schematom kobiety, z pewnością dołączy do grona tych ulubionych.

Już od pierwszej strony powieści wieje grozą i makabrą. Lucia zostaje wezwana na miejsce potwornej zbrodni, która wydaje się tym straszniejsza, że jej ofiarą padł zawodowy partner pani porucznik. Ale to dopiero początek. Za sprawą nieformalnej grupy doktorantów kryminologii z Salamanki zbrodnię udaje się powiązać z kilkoma podobnymi incydentami, które wydarzyły się na przestrzeni wielu lat.

Powieść pokazuje wielką klasę pisarską autora. Dogłębny reaserch i pomoc kilku osób zaowocowały świetną fabułą, w której nic nie jest przypadkowe, każdy detal opowieści jest dopracowany, logiczny i spójny z innymi elementami fabuły. Historia koncentruje się wokół dzieła Owidiusza „Przemiany”, którym to sprawca inspirował swoje niecodzienne zbrodnie. Wszystko to zostało połączone z niezwykłą przenikliwością porucznik Guerrero, jej niebywałym instynktem i ogromnym zaangażowaniem, dzięki czemu udaje się wpaść na trop prawdziwego zabójcy. Prawdziwego, bowiem w trakcie fabuły wielokrotnie mylone są tropy, pojawiają się nowe okoliczności, a tym samym osoba sprawcy umyka i uwaga czytelnika przenoszona jest na różne postaci, będące potencjalnymi sprawcami. Finał zaskakujący, chociaż w pewnym momencie przemknęło mi przez myśl, że może to być właśnie TA osoba…

Niektórzy powiedzą, że modus operandi i inspiracja sprawcy w literaturze przejawiały się już wielokrotnie, i będą mieli rację. Autor nie odkrywa też przysłowiowej Ameryki jeśli chodzi o psychologiczne kreacje bohaterów, w tej kwestii jest dosyć przewidywalnie, jednak dla mnie to nie ma większego znaczenia. Psychopata pozostanie psychopatą, niezależnie od jego szczegółowej charakterystyki. Dla mnie liczy się to, że otrzymałam świetną powieść na wysokim poziomie literackim, z mnóstwem odniesień do literatury i sztuki, której czytanie było przyjemnością. Ale zaznaczam też, że ja nie jestem do końca obiektywna, ponieważ Bernard Minier mieści się w ścisłym gronie moich ulubionych pisarzy.

Za możliwość poznania porucznik Guerrero dziękuję Wydawnictwu Rebis.