Lucia

Bardzo iberyjski kryminał, choć napisany przez Francuza. Krwawy, mroczny, nastrojowy, dziejący się wśród pereł hiszpańskiej architektury, nawiązujący do literatury i malarstwa. Napisany dobrym stylem. Niewątpliwie, jest to kryminał z wyższej półki. Ale ma też i minusy. Jak dla mnie jest zbyt brutalny a opisami zmasakrowanych zwłok autor jakby się napawał. Nie lubię tego. Dla mnie ważniejsza jest zagadka kryminalna, niż makabra. Poza tym- występuje tu zbyt wiele postaci o obco brzmiących, podobnych nazwiskach, co sprawia, że nie zawsze czytelnik wie, o kim mowa. Przydałby się spis postaci na początku książki. Jak zwykle u Miniera- pod koniec roi się od twistów. Zaskoczenie murowane. Generalnie- pozycja zasługuje na „dobry”.

Lucia Guerrero jest porucznikiem w elitarnej jednostce operacyjnej policji, która zajmuje się zabójstwami, porwaniami i wyłudzeniami. Chociaż jest lubiana przez swoich kolegów, to zawsze chodzi swoimi drogami, nie trzyma się zasad i dlatego często popada w kłopoty.
Właśnie otrzymała zgłoszenie o popełnionym morderstwie, gdy dociera na miejsce jest ogromnie zbulwersowana. Okazuje się, że na ukrzyżowany został policjant, jej kolega, jej partner w zespole. Na górze przypominającej niejako Kalwarię na jednym z trzech krzyży, jako jeden z łotrów wisi Sergio.

Najważniejsze w takich sprawach to znalezienie motywu, dla którego sprawca morduje i jakim kluczem wybiera swoje ofiary.
Sprawa nie jest prosta. Tym bardziej, że życie Luci również nie jest proste i unormowane. Tak właściwie to niezbyt mi pasuje ta bohaterka. Nie chodzi o to, że jest drobną kobietą, ale jej zachowanie jest momentami wręcz irytujące. Myślę, że to tak jakby ja tu wciągnięto na siłę z innej bajki. Nie pasuje mi do typu silnej i mądrej kobiety. Lucia tu pokazuje nam, że tylko ona jest kompetentna do tej pracy i nie musi nikogo słuchać.
No, ale taki jest pomysł autora i nie mam zamiaru z tym polemizować.
To moje pierwsze spotkanie z autorem, jakoś nie było mi po drodze z jego książkami, chociaż wiele o nich czytałam. Z pewnością wpływ na to ma fakt, że w mojej bibliotece nie znalazłam żadnej pozycji Bernarda Minier.
W każdym razie po następny tom tej serii z pewnością sięgnę chętni...

Niezły, choć szalenie schematyczny kryminał. Można przeczytać, krzywdy nie zrobi, ale odkrycie roku to raczej nie będzie.

Francuski mistrz thrillera Bernard Minier powraca z nową serią kryminalną, której główną bohaterką jest porucznik Lucia Guerrero.

Ukrzyżowano policjanta, przyjaciela i partnera pani porucznik. Na miejscu jest świadek zdarzenia, a może podejrzany? Problem w tym, że cierpi on na dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, czyli osobowość mnogą.

Salomon profesor kryminologii i kryminalistyki wraz z grupą doktorantów pracuje nad programem, który miałby usprawnić pracę policji. Odnajduje on wspólne elementy trzech zupełnie różnych przestępstw, wskazując na jednego sprawcę. Morderca, którego zbrodnie wzorowane są na sceny z barokowych obrazów, pozostaje bezkarny od ponad trzydziestu lat.

Mocny początek przyszpilił mnie do fotela i nie pozwolił z niego wstać. Kocham zaburzenia psychiczne w literaturze i tutaj stały się one pikantnym dodatkiem. Zagadki kryminalne nie należą do szablonowych tak jak i odpowiedzialny za nie antagonista. Ogromne znaczenie mają dla mnie kluczowi bohaterowie, w tym przypadku Lucía i Salomon, którzy muszą połączyć siły, by dopaść mordercę. Na uznanie zasługują też nieoczywiste dodatki w postaci mapek hiszpańskich miast istotnych dla sprawy. Akcja rwała do przodu niczym górski potok, fabuła była niezmiennie interesująca, a napięcie narastało z każdą stroną, aż po szokujący finał.

„Lucia” francuskiego pisarza Bernarda Miniera jest pierwszym tomem cyklu z porucznik Lucią Guerrero, funkcjonariuszką elitarnej hiszpańskiej jednostki kryminalnej. Historia tego tomu rozgrywa się w północnej Hiszpanii, a wspominam o tym nie bez powodu – miasta, które odwiedzają bohaterowie, szczególnie Salamanca, odgrywają w powieści bardzo dużą rolę, są równie ważne, co same postacie i intryga kryminalna. Przedstawione z wyjątkową dokładnością, tak że czytelnik ma wrażenie, że podąża tymi wąskimi, starymi uliczkami równo z bohaterami. Co do nich, to są to kreacje ciekawe, szczególnie dwie główne – Lucia jako kobieta impulsywna, indywidualistka i profesor kryminologii, który w śledztwo wnosi własną spostrzegawczość i inteligencję. Bardzo zgrabny, skuteczny duet. Intryga kryminalna toczy się umiarkowanym tempem, nie jest pozbawiona zaskoczeń, a dodatkowo wątek sztuki, który jest w nią mocno wpisany, nadaje lekturze smaczku i poczucia nie tylko połączenia z przeszłością, ale i jakiejś takiej wielkości intelektualnej. Sama postać mordercy jest zagadkowa, a gra, jaką prowadzi ze śledczymi, wzbudza w czytelniku ciekawość. „Lucia” to kryminał poprowadzony w solidnym rasowym stylu tego gatunku, gdzie nie liczy się szybkie tempo, a zagadka i wszystko to, co ze sobą niesie. To naprawdę obiecujący początek cyklu, czekam na więcej!

Za nieco ponad dwa tygodnie na półki księgarń skoczy nowa powieść Bernarda Miniera i będzie to tym razem rozpoczęcie nowej serii kryminalnej. Tym razem autor nieco nas zaskoczył, bo zamiast zaprezentować nam kolejny tom z Martinem Servazem w roli głównej, postanowił stworzyć nowy cykl z Lucią Guerrero grającą pierwsze skrzypce. Dla mnie to jeden z tych pisarzy, po których książki sięgam w ciemno i nawet gdyby postanowił napisać sagę rodzinną, to i tak bym przeczytała minimum pierwszy tom aby sprawdzić czy mi się spodoba.

Jednak, gdy zobaczyłam, że Lucia to pani porucznik... cóż, przepadłam. Nie mogłam doczekać się przesyłki i na szczęście dotarła przed weekendem, więc mogłam wpaść i zostać w fabule do ostatniej strony bez przerywania ze względu na pracę!

O tym, że mamy nową główną bohaterkę już wspomniałam, a teraz powiem bez spojlerów, co Minier postanowił umieścić w treści swojej nowej książki.

Na dzień dobry dostajemy trupy. W środku pola trzy krzyże, na jednym z nich powieszony sierżant, współpracownik naszej głównej bohaterki, Guerrero. Zaczyna się śledztwo i próba rozwiązania zagadki i znalezienia sprawcy. Bo jedną w ofiar był policjant, który był nazywany przez kolegów dobrym gliną. I tu pojawiają się schody, bo dopóki nie jest znany motyw, dopóty nie wiadomo dlaczego akurat on padł ofiarą mordercy. Wszyscy chcą znaleźć sprawcę, co oczywiste, ale Lucia jest w cholerę irytującą osobą. Jak lubię silne...

Kiedy tylko widzę, że jakaś książka jest zapowiada szumnie jako „bestseller”, „kochana przez fanów w..”, „nagradzana przez…” to zawsze mam ochotę prychnąć i powiedzieć: SPRAWDZAM i jak w pokerze wreszcie zobaczyć co ukrywa przeciwnik.

Lucia Bernarda Miniera reklamowana jako powieść, którą pokochali francuzi, bestseller na tamtejszym rynku literackim i od razu przyciągnęła mój wzrok, bardzo więc chciałam sprawdzić ile prawdy jest w tych pochwałach :D

Gdy ginie partner Luci Guerrero niebo opłakuje go razem z nią. Jednak gdy tylko ostatnie krople deszczu opadną na błotnistą ziemię pani porucznik ruszy w pościg za mordercą bardziej skupiona niż tropiący pies.

W tym samy czasie grupa doktorantów Uniwersytetu w Salamance pod kierownictwem Salmóna Borgesa odkrywa istnienie seryjnego mordercy, który aranżuje miejsca zbrodni na wzór scen z barokowych obrazów i od lat wymyka się policji.

Czy funkcjonariuszka Guardia Civil i nauczyciel akademicki będą potrafili współpracować? Czy uda im się odnaleźć mordercę i rozwikłać zagadkę sprzed lat?

Lucia Guerrero to bardzo zacny materiał na główną bohaterkę powieści. Silna i uparta, potrafiąca działać w majestacie prawa jak i wokół niego. Z ogromnymi skłonnościami do kozaczenia i samotnego załatwiania przestępców tak, by nikt postronny nie ucierpiał. Taki klasyczny bohater z gatunku „lonely ranger” tylko w wersji kobiecej. I ...

[współpraca reklamowa] Dom Wydawniczy Rebis

„Lucia” to książka, która otwiera serię o tym samym tytule. Tytułowa Lucia to pani porucznik, która pewnego dnia znajduje przyklejonego do krzyża ciało Guardia Civila. Mężczyzna był dobrym policjantem, mężem, ojcem i przyjacielem Luci. Ktoś zadał mu wiele ran w klatkę piersiową. Gdy go odnaleziono jeszcze żył, ale reanimacja była niemożliwa ze względu na to, że został przyklejony do krzyża.

W tym samym czasie w Salamance grupa doktorantów wpada na trop mordercy, który przed trzydziestoma laty mordował małżeństwa a ich ciała układał i sklejał na wzór scen z barokowych obrazów.

Czy niewyjaśnione morderstwa sprzed lat i śmierć sierżanta mają coś ze sobą wspólnego? Przekonacie się sami.

Autor wprowadza czytelnika w sam środek wydarzeń. Już od pierwszych stron jesteśmy świadkami brutalnego morderstwa. Fabuła książki jest bardzo dynamiczna i zawiera wiele zwrotów akcji oraz zakasujące zakończenie, którego nigdy bym się nie domyśliła. Autor bardzo dobrze wykreował bohaterów. Polubiłam panią porucznik, która jest pracowita, uparta i zdeterminowana. Życie ją nie oszczędzało, a pomimo to nie poddała się. Czasami potrafi złamać zasady byle dowiedzieć się prawdy. To co według mn...