Infamia recenzja

Infamia (łac. niesława, hańba) – utrata czci i dobrego imienia.

Wejdź między strony wciskającej w kanapę powieść fantastycznej Maćka Jakubowskiego.

Alkkenstan i Nyteshad przechodząc przez portal, zostają rozdzieleni. Jeden trafia do lochu, a drugi przed oblicze pięknej niewiasty. Jej niezwykłość sprawia, że przyciąga go do siebie, jak magnes. Jednak czy nadal tak będzie, gdy pozna o niej prawdę? Walczyć w imieniu nowej przyjaciółki czy stanąć po stronie wieśniaków chcących zaznać wolności? Czy wampiry mogą w skrywać w sobie coś więcej niż głód krwi i chęć mordu?

Przyznaję się bez bicia, że gdzieś przegapiłam, iż to drugi tom cyklu. Nie mniej jednak historia jest tak dobrze skonstruowana, że bez znajomości poprzedniej części się odnalazłam i cieszyłam się lekturą.

Otrzymujemy trzy historie, dziejące się w tym samym czasie. Każda kryje za sobą inny klimat, inne problemy i postaci które łączy ze sobą więcej niż myślą. Jak na niewielką ilość wątków, moim zdaniem mamy za dużo głównych bohaterów, bo w pewnym momencie każda poboczna osoba staje się ważna i pominięcie czegoś lub zapomnienie, sprawia, że nie rozumiemy, o co z tą osobą chodzi.

Niewątpliwym atutem historii jest połączenie ze sobą humoru i mrocznej fantastyki. Płynne przejścia od śmierci do żartów o wampirach i na odwrót, wciąga nas jeszcze bardziej w konflikty, które niezbyt inteligentni wieśniacy sami sobie tworzą.

Największym problemem książki jest jej długość - jest stanowczo za krótka. Rozwinięcie jej stanowczo pomogłoby zrozumieć, niektóre niezrozumiałe wybory bohaterów. Tak samo o ile przez 80% tekstu otrzymujemy dobrze zbudowaną historię, tak kluczowy moment jest potraktowany po macoszemu. Autor buduje napięcie. Czekamy na coś niezwykłego, a w efekcie otrzymujemy, krótki opis bitwy, który dla nas kończy się myślą: " To nie może się tak banalnie zakończyć. Naprawdę to zrobił? Chyba coś jest w tej powieści nie tak".

Na pewno trzeba przyznać Panu Maćkowi złoty medal za to jak to zakończył książkę, bo nawet mnie tym zachęcił do kontynuacji tego cyklu i sięgnięcia w przyszłości po trzeci tom. Nie mniej jednak myślę, że lepiej byłoby to wszystko złożyć w 600 stron niż się rozdrabniać.

Styl pisania jak i całość nie wieje amatorszczyzną i widać, że autor miał już gdzieś wcześniej do czynienia z pisaniem, ale niestety nie niweluje to pewnych błędów. Historia jest prosta (większość rzeczy, które chciałabym przytoczyć to spoiler) i w moim odczuciu przyjemna, godna polecenia, chodź nie ambitna.

Książkę otrzymałam z klubu recenzenta nakanapie.pl