Infekcja recenzja

Dokonało się. Opadła kurtyna, światła na nowo zapłonęły blaskiem nie pozostawiając złudzeń, że to już koniec tej historii. Z jednej strony, nie mogłem doczekać się finału. Z drugiej zaś, miałem świadomość ile aktów przede mną, więc dbałem, by ten czas trwał jak najdłużej. I tak minął rok z małym haczykiem odkąd zanurzyłem nos w pierwszej części cyklu.

„Infekcja” nieco różni się od poprzednich odsłon. Temat głównej rozgrywki pozostaje bez zmian, mimo to, kluczowi gracze zostali dostrzegalnie przetasowani. Poznani wcześniej bohaterowie, pojawiają się już tylko w formie wspomnień, a i sam jasnowidz Harry Erskine ustępuje miejsca Annie Grey – profesor od chorób zakaźnych – przez co historia na dłużej zatrzymuje się w świecie laboratoryjnym. Powracają szpitalne korytarze, pacjenci wymiotujący krwią (Krew Manitou), tyle że w tym przypadku, ogniskiem zapalnym staje się Los Angeles. Kolejna epidemia, kolejna choroba, którą nie sposób sklasyfikować medycznymi terminami. Która jest jedynie tłem, dla dokonującej się zemsty za wyrządzone krzywdy indiańskim plemionom.

Po ciemnej stronie planszy również następują zauważalne zmiany. Indiańska magia oddaje miejsce powszechnej wierze i jej duchownym. Autor, w tekście, często nawiązuje do Egzorcysty Williama Petera Blatty’ego, przez co ujęte w tej części postaci zakonnic czy księży egzorcystów, wprowadzają pole bitwy na zupełnie nowe rejony. Taki zestaw okazuje się bardzo trafnym połączeniem i pozwala spojrzeć na kwestię wiary pod różnym kątem. Czy to opartej na medycznych diagnozach, czy też duchowej, przyjętej w wyniku pochodzenia i społecznej przynależności.

Tak sobie teraz myślę, że jedyne do czego mógłbym się przyczepić to amnezja amerykańskiego społeczeństwa. Poza głównymi bohaterami, z książki na książkę, mało kto pamięta nawiedzające kraj plagi, które niszczyły, niemal równając go z ziemią. W tle przewija się temat World Trade Center, ale tysiące wymiotujących krwią mieszkańców, zapadające się pod ziemię budynki, czy ślepnące społeczeństwo pozostaje bez większej refleksji.

„Infekcja” to póki co, ostatni rozdział cyklu Manitou. Nieco obok, nieco inaczej, ale może właśnie to nowy kierunek, który zaprowadzi tę historię w inny wymiar. Kto wie… Swoją drogą, zdążyłem polubić głównego bohatera, przebrnęliśmy tyle prób zagłady amerykańskiej społeczności, że kolejną przyjmę z zamkniętymi oczami. Polecam cały cykl.