Inna dusza recenzja

Pierwsze wydanie Innej Duszy wyszło prawie dokładnie 9 lat temu. Już dłuższy czas się za nią zabierałem, w końcu tytułem czytelniczej odmiany się udało. I jak dobrze, że Pan Autor, Orbitowski Łukasz niejaki, zwykł był pisać książki rzadko, powoli, i niedużo. Bo jakość tego co wypuszcza jest nieprawdopodobna, a przeczytane powieści zostają w człowieku na długo, by to rzec, na zawsze. W myśl #przemijajzorbitowskim z całą pewnością można zagłębić się w karty powieści Inna Dusza z gwarancją, że nie będzie to zmarnowany czas. Książka, choć oparta na prawdziwych wydarzeniach, nie jest reportażem.

Jak sam Wydawca wskazuje, magicznie opisane lata 90, czas trudny ale i pełen nadziei, niesamowicie uchwycony przez Autora z iście reporterską dokładnością. Mentalność ludzka, warunki w jakich przyszło bytować w różnych poziomach ekonomicznych polskich rodzin łącznie z trawiącym rodziny pożarem nałogu alkoholowego, aż po nadzieję na lepsze jutro. W tym wszystkim trzech przyjaciół, dorastających chłopaków mających marzenia, plany.

I morderstwo.

W samej powieści nie sposób nie zauważyć ścigającego sprawcę miecza sprawiedliwości, który niczym w Zbrodni i karze kroczy nieubłaganie, choć nieco inaczej niż u Bułhakowa. Niestety sprawiedliwość ta jest leniwa, ospała i gdyby nie błędy mordercy być może nigdy nie dosięgłaby celu. Bardzo obrazowo przedstawione czasy bydgoskiej rzeczywistości lat 90, ich właściwie końcówki, że gdyby nie wydarzenia będące osią fabularną, można by powiedzieć że to świetna podróż sentymentalna. Powrót do przeszłości trochę jest, ale jest to powrót ciężki, brudny, bardzo gorzki, bo w istocie wiedząc od samego początku kto jest sprawcą, na scenie powieści szukamy rozwiązanie nie kto zabił, a dlaczego. Co siedziało w duszy chłopaka, który sięgnął po nóż? Dlaczego został mordercą? Można powiedzieć, że takie trochę studium psychologiczne mordercy, obraz psychiki psychopaty, tego jak funkcjonuje, jak niszczy wszystko na swojej drodze, nie tylko narzędziem zbrodni. Bardzo niepokojące, jak bardzo trudno jest zidentyfikować taką osobę we własnym gronie.

Orbitowski ma szczególny styl pisania, w trakcie czytania odniosłem wrażenie, że nieco reportersko, ale bez silenia się na wywołanie emocji. Da się płynąć z wydarzeniami, lekko sprawozdawczo, ale na skrót do czytelniczej świadomości czując gorycz ale i dobre momenty tamtego okresu. Jakże chciałoby się wrócić. Wracając jednak do samej książki, jest określona jako literatura piękna, zwykła proza, ja bym jednak zaryzykował twierdzenie, że w pewnych aspektach, może pochodzić pod thriller psychologiczny. Prawie nie do zidentyfikowania, jak psychopata.

To jest kawałek bardzo dobrej literatury.

27.05.2024 r.