Pustka Pandory recenzja

Pierwsza strona książki wywołała u mnie ciekawość, którą trudno jest nabyć sobie u czytelników. Mówi się, że pierwsze wrażenie jest najważniejsze, ale bywa czasami mylne…
Ekscentryczna studentka historii sztuki przeprowadza się do Gdańska, gdzie niespodziewanie otrzymuje kopertę z wiadomością wysłaną na jej nowy adres. Zapoznaje się z dokumentacją śledztwa biura detektywistycznego, dotyczącego makabrycznego morderstwa sprzed paru miesięcy. Czuje dziwną więź z tym wydarzeniem, ma wrażenie, że gdzieś to już widziała. Postanawia wyjaśnić dawno zamkniętą sprawę.
Amelia wspólnie ze świeżo poznanym detektywem zgłębia tajemnice środowiska lokalnych poetów, a z pożółkłych kartek starych książek czerpie wiedzę o starochińskiej mitologii i symbolice, niezbędną do odnalezienia sadystycznego przestępcy.
On sam zostawia znaki, prowokuje. Bawi się. Nieuchronnie zbliża. Amelia przyjmuje zaproszenie do gry…
(opis z okładki)
Ostatnio mam chęć na twórczość naszych rodaków, co widać po wybieranych przeze mnie tytułach. Niektórym wychodzi to lepiej, innym gorzej. Jesteście ciekawi jak było tym razem?
Opis z okładki bardzo mnie zachęcił do tej pozycji. Pierwsze rozdziały spełniły moje oczekiwania, ale potem zaczęło się cos psuć. Na szczęście finałowa scena w książce podnosi moją ocenę. Trudno jest mi ocenić tą książkę, o wstęp jest genialny- tajemniczy i zachęcający. Rozwinięcie się sypie całkowicie. Zaczynamy się nudzić, wątpić w genialność tej książki. Zakończenie rozwiewa wcześniejsze wątpliwości i podnosi porzeczkę. Myślę, że każdy powinien przeczytać tą lekturę i sam ją ocenić. Może to ja jestem zbyt wymagająca, bo naprawdę dużo czytałam książek z gatunku kryminał i trudno jest mnie zaskoczyć.]
Pomysł na książkę jest dość często spotykany. Ktoś może sobie pomyśleć, że to kolejna historyjka z amatorskimi detektywami w roli głównej, ale dzięki wprowadzeniu nietypowych elementów, książka nabiera oryginalności.
Bohaterów możemy zliczyć na palcach. Jest ich bardzo niewielu i łatwo jest wszystkich zapamiętać co działa na plus książki.
Amelia , czyli Głowna bohaterka to studentka, którą z jednej strony polubiłam, a z drugiej wręcz przeciwnie. To co mi się u niej podobało to podejście do życia. Jest antyspołeczna, kocha samotności przede wszystkim książki. Jest trochę podobna do mnie. Ma też swoje wady, bo kto ich nie ma? W niektórych sytuacja podejmowała decyzje, które były nie przemyślane i błędne.
Podsumowując, jak na polską książkę z tego gatunku to bardzo dobra, choć przyznaje, że historia czasami bywa naciągana. Ograniczona liczba bohaterów to moim zdaniem plus. To co mi się jeszcze podobało, to krótkie teksty, które zdradzały tok myślenia czarnego charakteru.
Polecam osobom, które mają ochotę na nieskomplikowany thriller z prostą fabułą. Nie polecam tym, którzy czytali już dużo książek z tego gatunku i oczekują czegoś nowego, bo choć pomysł na książkę jest dobry to nie znajdziecie w niej nowych elementów
OCENA: 7/10